بنده امسال به سلامتی به دانشگاه وارد شدم؛ آن هم دانشگاه سراسری. دانشگاه از هر لحاظ با مدرسه متفاوت است. اساتید و دانشجویان روش‌های متفاوتی را برای تدریس و تحصیل پیش می‌گیرند. امّا سوای از درس‌خواندن، محیط اجتماعی دانشگاه یک فرق بسیار بزرگ با مدرسه دارد. شاید در کشور ما این اوّلین محیطی است که دختران و پسران با هم گروهی را تشکیل می‌دهند که اعضای آن از نزدیک همدیگر را ملاقات می‌کنند. متأسفانه از زبان دانشجویان ترم‌های بالاتر، خبرهای ناگواری از فسادهای اخلاقی شنیده ام که برایم بسیار تعجّب‌آور بود.

روی یکی از بـازوهـای کهکشـان راه شیـری یک نقطـه ی کـوچک نـورانی می بینـم که خورشید منظومه ی ما است. می پرسید چگونه چنین چیزی ممکن است؟

 می گویم این تصویری است که به دور دست رفته ترین دستگاه ساخت ذهن و دست بشر خاکی، گرفته و ارسال کرده است؛ شیئ مصنوعی که چند سال قبل، به سوی فضا فرستاده شد و اکنون با عبور از محدوده ی منظومه شمسی، همچنان در فضاهای دور دست، به پیش می رود و آخرین علامات گرفته شده از کیهان بی کران را به پایگاه زمینی خود ارسال می دارد. آری، این شئی کوچک پرنده که از عرصه ی زمینیان پای به سموات بی پایان نهاده و می رود تا روزی در تاریکی اعماق آسمان ها گم شود، چنین تصویری را از محل منظومه ما گرفته، بر واپسین حامل های الکترومغناطیسی سوار کرده و برای بشریت ارسال نموده است