يک روز آموزگار از دانش‌آموزانى که در کلاس بودند پرسيد آيا مى‌توانيد راهى غيرتکرارى براى ابراز عشق، بيان کنيد؟
برخى از دانش‌آموزان گفتند بعضی‌ها عشقشان را با بخشيدن معنا مى‌کنند.
برخى «دادن گل و هديه» و «حرف‌هاى دلنشين» را راه بيان عشق عنوان کردند. شمارى ديگر هم گفتند که «با هم بودن در تحمل رنج‌ها و لذت بردن از خوشبختى» را راه بيان عشق مى‌دانند.
در آن بين، پسرى برخاست و پيش از اين که شيوه دلخواه خود را براى ابراز عشق بيان کند، داستان کوتاهى تعريف کرد:
يک روز زن و شوهر جوانى که هر دو زيست شناس بودند طبق معمول براى تحقيق به جنگل رفتند. آنان وقتى به بالاى تپّه رسيدند درجا ميخکوب شدند.

نوشتن نظر (1 نظر)

راستی تا حالا شده تو فکر هر چی باشید بهش رسیده باشید؟ شایدم بگی نه بابا چی می گی تو؟!؟ مگه میشه آدم به هر چی که فکر کنه وتوفکرش باشه برسه؟ مزخرفه!!! ولی حقیقت داره! آره حقیقت داره!! شاید تا حالا بهش زیاد فکر نکردی  ولی از این به بعد به رسیده هات و اعمالت دقت کن. ببین اون چیزایی که بهش رسیدی وشخصیتی که داری، مطمئنا قبلا آگاهانه یا نا آگاهانه بهشون فکر می کردی!  آره، درست فکر کردی می خوام بگم هر کسی آن چنان است، که در دل خود فکر می کند. اگه من فکر کنم که آدم ترسو و ناتوانی هستم مطمئنم به چنین شخصیتی دست خواهم یافت واین شخصیت جز لاینفک وجودم خواهد شد. ولی اگر فکر کنم که فردی شجاع و قادر به انجام هر کاری هستم، فردی هستم که خواهان خدمت به نوع بشر هستم، مطمئنا این جزیی از شخصیت درونی من خواهد شد. باز میگید نه؟!؟ خوب امتحان کنید! این جمله که تو همانی که بدان می اندیشی نه تنها همه هستی آدمی را در برمی گیرد، بلکه چنان جامع است که بیرون می رود و برهمه اوضاع وشرایط زندگی انسان دست می نهد. به راستی که آدمی همان است که می اندیشد ومنش او حاصل جمع تمامی اندیشه های اوست.