فرقی نمی کند که لحظه ی زندگیش بنامیم یا لحظه ی مرگ. تفاوتی ندارد که ثانیه ی عدالتش نام نهیم یا ثانیه ی ظلم. درحقیقت آن لحظه ای است که زندگی با مرگ هم آغوش می شود و این ثانیه ای است که عدالت با ظلم در می آمیزد. و آن لحظه ی حصول هیجده سالگی است. ولی  آیا چنین چیزی ممکن است؟ آیا عقل سلیم می پذیرد یگانگی زندگی با مرگ را و ذهن علیم قبول می کند اتحاد عدالت با ظلم را؟ حالا که می بینیم و می شنویم که گاهی چنین است.

دخترک یا فرقی نمی کند پسرک، هنوز هیجده سالش نشده بود؛ و در یکی از ایام حیاتش، شاید تحت فشار اوضاع خانوادگی، یا تحت تأثیر شرایط فرهنگی و اقتصادی یا در نتیجه ی حسادت و رقابتی که ناشی از نابسامانی اخلاقی و عاطفی است، یا به علت صدها عامل فرهنگی و اخلاقی دیگر، با طرف مقابلش درگیر شد و ناخواسته یا نفهمیده خطایی فاحش را مرتکب گشت؛ آری، اقدام او منجر به مرگ انسانی دیگر شد. او اصلا فکر نمی کرد که اگر کارد در دستش را محکم به پهلوی طرفش بزند او خواهد مرد؛ و هرگز تصور نمی نمود که اگر چاقوی خود را سخت به سینه ی او اصابت دهد کشته خواهد شد؛ اما به هر حال حادثه رخ داد و طرف مقابل بر زمین افتاد و خون از پیکرش جاری شد و جان سپرد.

در خیابان قدم می زدم و به جامعه ای که در آن زندگی می کنیم فکر می کردم. در این فکر بودم که آیا من هم می توانم در حل مشکلات جامعه خدمتی کنم؟ جلوی مغازه ای ایستادم. چشمم به عروسک زیبایی برخورد. خواستم قیمتش را بپرسم که ناگهان توجهم به حرف های دختربچه ای که با گریه همان عروسک را از مادرش درخواست می کرد جلب شد. مادر بیچاره با چشمان پر از اشک و گاهی معصومانه به او می فهماند که پول کافی برای خریدن آن عروسک را ندارد.اشک های آن کودک آن چنان دردناک بود که طاقت ماندن در آن جا را از من گرفت. سرم را پایین انداختم و به راهم ادامه دادم. فکر آن دختر بچه از ذهنم بیرون نمی رفت که ناگهان با صدای پسر بچه ی دست فروش به خود آمدم. ملتمسانه به طرفم آمد و گفت: "دختر خانم، یه آدامس از من بخر. به خدا اگه امشب واسه خواهرم غذا نگیرم از گرسنگی طاقت نمی آره" حرف های او لرزه بر تنم انداخت. دست در کیفم بردم و آدامسی از او خریداری نمودم. نگاه رضایت در چشمان آن کودک برق می زد. دستی بر سرش کشیدم و به کنار خیابان رفتم تا سوار تاکسی شوم. پیرزنی در چند قدمی ایستاده و منتظر تاکسی بود. بعد از چند دقیقه تاکسی جلوی پایم ترمز زد. در حال سوار شدن به ماشین بودم که پیرزن به من نگاهی انداخت و گفت: "ببینم جوون این پول برای کرایه این ماشین کافیه؟" 50 تومان در دستش بود و نگاه امیدش به من. با لبخند به او گفتم: "آره بیا سوار شو" در بین راه به بهانه خرد کردن پول به او گفتم: "پولت را به من بده. من بهش می دم." نگاه تشکر آمیزی به من کرد. احساسش را می فهمیدم. این گونه افراد را به وفور در اطرافمان می توانیم ببینیم.

همیشه یک موضوع انشای مدرسه این بود:

دوست دارید به جای چه کسي باشید؟

يك نفر می گفت دوست دارم به جای دکتر سر كوچه مان باشم که بیماران را شفا می دهد و کودکان را از مرگ نجات. مادران را برای بچه ها حفظ می کند و پدران را برای خانواده هایشان.

دیگری می گفت: آرزو دارم جای خانم معلم باشم که به قول مولا علی(ع) هر کس کلمه ای به من آموخت، مرا بنده ی خود کرد.