در اين دنياي پر آشوب و پر غوغا

دگر رنگين كمان

 روياست.

دگر آواز بلبل ها و شادي پرستوها

خيال است

به دور از ذهن آدمهاست.

دگر كمتر كسي در كوچه و بازار،  ناي گفتگو دارد.

خسته ام، خسته از این دنیای سیاه و سفید قلبم و مردمانی که خاکستری را نمی شناسند. آبی آسمان را نمی بینند و بر سبزی سبزه ها می خندند. خسته ام، خسته از دل بستگی هایی با رنگ عشق، با نام عشق و با هر چه دروغین است از عشق، خسته ام از این چشم های پر دروغ که پیشه ی شان فریب است و رسم شان نیرنگ. خسته ام، خسته ام از خودم، دنیای خودم و مردمان دور و اطرافم. خسته از روزگار تیره و مکار که همه را با کام شهوت پرستی و راحت طلبی می بلعد و ذره ذره انسانیت و صداقت را می سوزاند و از بین می برد و جز افسانه ای از آن باقی نمی گذارد. خسته از بیهوده بودن ها، خسته از بودن و بدین سان زیستن. خسته ام آری، خسته ام.

در کشور ما ایران منابع قانونی چندی برای حفاظت از حقوق اساسی و انسانی اتباع ایرانی وجود دارد. بدون شک، قانون اساسی به عنوان عالی ترین سند حقوقی کشور در اصول 19 الی 41 به تشریح این حقوق پرداخته و آنها را بیان کرده است. هر چند که ضمانت اجرای این اصول به وضوح بیان نگردیده و مشخص نیست که اگر مفاد این اصول در باب حقوق ملت نقض گردید مردم ایران می بایستی به کدام مرجع عارض شوند و داد از دست رفته خود را بستانند.

این روزها صحبت های زیادی در مورد حجاب می‌شنویم. این كه چه اتفاقاتی افتاد و چه اقداماتی انجام شد، و این كه آیا این اقدامات درست بود یا غلط، موضوع این نوشته نیست. درباره فلسفه حجاب و درستی و غلطی آن هم نمی‌خواهم صحبت كنم. حرفهایم حتی در مورد اهمیت یا عدم اهمیت طرح این مسأله در شرایط كنونی نیز نیست. در رادیو و تلویزیون برنامه‌های زیادی در مورد حجاب پخش شده است. كارشناسان و مردم عادی در این باره زیاد صحبت كرده و نظراتشان را گفته اند و من نمی‌خواهم به این حرف ها چیزی اضافه كنم.