شنيده‌ام در سال 1940 در نتيجهء حملات شديد آلمانها در فرانسه وضع متفقين به قدري سخت شده بود كه وزير جنگ انگلستان به پارلمان اين كشور گزارش داد بايد تمام افراد نيروهاي خود را از دست رفته بپنداريم. 250 هزار انگليسي، 150هزار فرانسوي و 100هزار بلژيكي محاصره شده، عقب نشيني كرده و به دالان دانكرك پناهنده شده‌اند و حملات هوايي آلمانها بسيار شديد است. هيچ اميدي به نجات اين نيم ميليون نفر نيست. كابينه و پارلمان انگلستان به اين نتيجه رسيد كه هيچ چاره‌اي جز توسل به دعا ندارد. در نتيجه دولت انگلستان روز 23 مي را روز دعاي عمومي اعلام كرد و از همهء افراد ملت خواست با توجه كامل دعا كنند و از نيروهاي روحاني كمك بخواهند.

منجمان درطي ساليان دراز،باوسائل ساده وگاه پيشرفته به آسمان نگاه كرده واين كهكشان زيباتوسط آنان رصدشده ومي شود. گاهي ستاره اي رادرغرب مشاهده مي نمايندوزماني ديگر،اختري درشرق جلوه مي نمايد. گاهي سياره اي راكشف مي كنندولحظه ي ديگر،ستاره ي پرنوري درمقابل چشمشان ظاهروهويدامي گردد.زماني ونوس زيباخودنمايي مي كندوموقعي ناهيدبه عشوه گري مي پردازد.

موضوعي را كه مي خواهم بازگو كنم يك موضوع تكراري ست . تكراري اما شيرين . موضوعي كه خيلي ها راجع به آن گفته اند. موضوعي كه مقدس ترين افراد روي زمين؛ يعني پيامبران آن را در بطن برنامه هاي خود قرار داده اند و هر يك در زمان خود و متناسب با آن زمان آن راتحقق بخشيده اند. موضوعي كه امروزه خيلي از بزرگان، سخت در تلاشند تا آن را به وجود آورند؛ اما افسوس كه نمي توانند؛ نمي توانند و نمي دانند كه هر فرد بايد خودش خود را اصلاح نمايد و بينش خود را نسبت به جهان اطراف و انسان هاي اطراف خود تغيير دهد. آن موضوع  « وحدت جهاني » است .

می گویند روزی لوئی شانزدهم گفت:"بعد از من هرچه بادا، خوش باد"

واطرافيانش نیز اورا به خاطر این طرزفکر ستودند.

چقدر خوبست همه چیز برای من مهیا باشد و همه کارها بر وفق مراد من گردد.همه در خدمت من باشند و به خاطر راحت و آسایش من، راحتی و آسایش خودشان را فدا کنند. همه امور عالم تا جایی اهمیت دارند که به خوشی وآسایش من ختم شودو بقیه اصلا اهمیت و ارزشی ندارند.