به نظر شما چه زمان آسایش برای همه مردم فراهم می شود؟

دوستی می گفت: "به نظر من آدم باید 40 سال اول زندگی را حسابی کار کند و زحمت بکشد تا بقیه عمر در آسایش زندگی کند." دوست دیگری می گفت: "انسان نباید غصه هیچ چیز را بخورد و تا می تواند از این چند روز حیات لذت ببرد." امروزه وسایل این نوع راحتی نیز بسیار فراهم است. در واقع هدف علم فراهم نمودن اسباب راحتی و آسان نمودن زندگی برای انسان هاست.صنایع اتومبیل سازی، ساختمان، مبل و صندلی، تحقیقات پزشکی، علوم ارتباطات و . . . همه و همه در فکر راه های جدیدی هستند تا راحتی را بیشتر و بیشتر به مردم هدیه کنند.

نمی توان منکر تغییرات عظیمی شد که فناوری در زندگی ایجاد نموده است اما می بینیم که فواید این ابتکارت نصیب درصد کمی از افراد جهان که از نظر مالی در وضعیت خوبی هستند می شود. علم نتوانسته آسایش همه گیر و حقیقی فراهم کند. مضاف بر آن نمی توان با اطمینان گفت که کسی که هواپیمای خصوصی دارد و یا گوشی همراه را در دندانش نصب می کند در آسایش است.

اگر دنیا را مانند بدن یک انسان تصور کنیم، زمانی که یکی از اعضاء بدن در رنج و ناراحتی است کل سیستم بدن به هم می ریزد و نمی تواند به خوبی کار خود را انجام دهد. به همین صورت اگر در گوشه ای از دنیا عده ای از مردم در فقر و سختی باشند یا مورد خشونت و تبعیض واقع شوند، تأثیر این مصیبت به نوعی دامن کل افراد بشر و حتی ما را می گیرد؛  اگرچه شايد متوجه آن هم نشویم.

باید دید خود را وسیع کنیم و به دنبال راهی جهانگیر برای سعادت و آسایش نوع بشر باشیم. هر کدام از ما به عنوان فردی از افراد بشر می توانیم در این مسیر قرار بگیرم و برای ایجاد این آسایش قدم بردارم.جهانی فکر کنیم و محلی عمل کنیم. در هر کاری که انجام می دهیم و یا تصمیم به انجام آن داریم مصلحت کل را در نظر بگیریم نه مصلحت خودم، یا خانواده ام، یا کشورم و یا . . . . همه این ها جوامع کوچکی هستند که من متعلق به آن ها هستم ولی نباید فراموش کنم که در اصل من متعلق به جامعه دیگری به اسم خانواده بزرگ بشریت نیز هستم و این مرزبندی ها این حقیقت را نفی نمی کند. هر چه برای این خانواده بزرگ خیر و مصلحت باشد برای من هم هست و هر چه به ضرر آن باشد _ حتی اگر این ضرر به قسمت کوچکی از این جامعه وارد شود – به ضرر من نیز خواهد بود. به خاطر خواهیم سپرد که "آسایش هنگامی دست دهد که هر کس خود را نیکخواه همه روی زمین نماید."

افزودن جدید نوشتن نظر

نام: ایمیل:   عنوان: قالب نوشته:         -رنگ-آبی کمرنگسیاهآبیبنفشخاکستریسبزلیموییقرمز آلبالوییسرمه ایزیتونیزرشکیقرمزنقره ایآبی سیرسفیدزرد -اندازه-ریزکوچکمعمولیبزرگبسیار بزرگ     کد آنتی اسپم نمایش داده شده در عکس را وارد کنید.

ایراندوست |1387-4-3 17:18:10 کوتاه اما موجز و مفید بود . دیدگاه جالبی را در آخر مطرح کردی . اینکه آسایش وقتی در این جهان به وجود می آید که نیکخ.اه کل جهان باشیم . در مورد مثالت در مورد بدن ، مثل این می مونه که قسمتی از یک بدن بیمار را بخواهیم درمان کنیم . حتی اگر کاملاً هم درمان شود باز هم اگر به بدن بیمار برگردد بیمار می شود . کل جهان هم همین حالت را دارد و در حالت کوچکتر جامعه های محلی ...................

جوان  - عبرتی از قرن بیستم |1387-3-16 06:16:14 در این تاریک بی‌پایان، بیا تا قهرمان باشیم سمنـد نور را تـازیـم و یـار اخـتـران باشـیـم بیـا از بـنـد آب و بـرکـه و آذوغـه پـر گـیـریـم بیا تا در هوای قدس رحمانی پران باشـیـم شب است و وحشتی تیره، بیابان است و بی‌پایان بـیـا تـا از بـرای گـمــرهـانـش کـهـکـشـان بــاشـیـم ز اسـتـیـصـال و دلـتـنـگی، نـدارد آسمان رنگـی چه خوب ار پاک گردیم و به رنگ آسمان باشیم یکی عزلت گرفتـسـتـی، یکی زنجیر بشکستی نه بایستی چنین باشیم، نه باید آنچنان باشیم بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم ...

Powered by !JoomlaComment 3.26

3.26 Copyright (C) 2008 Compojoom.com / Copyright (C) 2007 Alain Georgette / Copyright (C) 2006 Frantisek Hliva. All rights reserved."