پليدي را نمي‌خواستم. سالها كوشيدم و خود را بالا كشيدم، بالا و بالاتر، بازهم بالاتر، اما همواره نيمه ي راست در ناحيه ي پاكي، نيمه ي چپ در ناحيه ي پليدي.

خسته شدم. از تلاش صعود دست كشيدم، صعود بي‌نتيجه. و فكر كردم، فكر كردم، فكر كردم...

"آه، فهميدم، بايد به راست رفت." و من به راست رفتم، به راست، باز هم به راست. هرچه پيشتر مي‌رفتم پاكي بيشتر مي‌شد، پليدي كمتر، من خوشحالتر. اما هنوز هم قطعه‌اي به مساحت بي‌نهايت در ناحيه ي پليدي داشتم، و پليدي را نمي‌خواستم.

همچنان كه مركز خود را از مرز پاكي و پليدي دورتر مي‌كردم از معلم هندسه‌ام پرسيد‌م: "آيا دايره‌اي به شعاع بي‌نهايت هرگز مي‌تواند از تقاطع با خطي در صفحه ي خود سرباززند؟"

گفت:‌"هرگز! اما اگر فاصله ي‌ مركز خود را از آن خط به بي‌نهايت برساند، آري فقط در بي‌نهايت، مي‌تواند بر آن مماس شود." و من همچنان به راست مي‌روم، به راست، هميشه به راست.

بار دیگر در این روز نعمت های بیکران خدا را شکر گزارم و او را از سلامتی ،ارزشمندترین نعمت زندگی خود ، که به من ارزانی کرده سپاس می گویم . این روز را باتفکری مثبت و عشق به همه اطرافیان آغاز می کنم و در لحظات آغازین صبح دل انگیز  ،یک یک اعضاء بدنم را صدا زده و از آنها برای تلاش در جهت حرکت و زندگی قدر دانی میکنم. به همه کسانی که در مسیر زندگیم حضور یافته اند و تجربیات ارزشمند حیات را باآنها سهیم شده ام ، درود می فرستم و مهر خود را به آنها تقدیم می کنم و برایشان ازصمیم قلب دعا می خوانم  و همینطور عشق ویژه خود را در حال دعا به پدر و مادرم نثارمی کنم واین بیان زیبای حضرت عبدالبهاء را بار دیگر در ذهن مرور می کنم .