|
17:05 گرينويچ - سه شنبه 23 اوت 2005 روزنامه گاردين چاپ لندن در شماره سه شنبه (23 اوت) خود مقاله ای درباره گروه های راک زير زمينی در ايران چاپ کرده است.
"رابرت تيت" نويسنده گاردين در مقاله خود به فعاليت های گروه های موسيقی راک از جمله گروه موسيقی "نوريک ميساکيان" و تلاش های اين گروه ها برای کسب مجوز می پردازد. گاردين می نويسد که گروه نوريک ميساکيان يکی از صدها گروه موسيقی راک ايرانی است که علی رغم مخالفت رسمی دولت با موسيقی راک، در حال شکل گيری و رشد هستند و اين گروه هنوز موفق نشده است که کنسرتی زنده حتی در اندازه ای کوچک اجرا کند. تيت در ادامه می نويسد که گروه نوريک ميساکيان با "بدگمانی" مقامات ايرانی در خصوص موسيقی راک که به آن به عنوان "نماد انحطاط غربی و مخالفت سياسی" می نگرند، روبرو هستند و در اين شرايط اعضای اين گروه در تلاشند که مجوز رسمی انتشار نخستين آلبوم خود را با پشت سرگذاشتن سدهای اداری به دست آورند. در اين مقاله از قول نوريک ميساکيان نوازنده گيتار و آهنگساز اين گروه آمده است : ما برخلاف جريان آب شنا می کنيم و احتمال ناممکن بودن رسيدن به خواسته مان را پيش بينی می کنيم. ميساکيان می افزايد: مسائل مادی برای ما مهم نيست آنچه برای ما اهميت دارد پشت سرگذاشتن مرزها و سدهاست و اينکه مطمئن شويم آلبوم مان به مراکز فروش محصولات موسيقی راه يابد. در اين مقاله آمده "شورای موسيقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ايران تاکنون ده آهنگ از آلبوم نوريک ميساکيان را که عنوان انگليسی Trails of the Soul را بر خود دارد، رد کرده و اعلام کرده که موسيقی راک محصول معتادان به مواد مخدر است." رابرت تيت می نويسد که اگر مجوز انتشار برای اين آلبوم صادر شود اين گروه قصد دارد آن را همزمان با ايران به صورت "دی وی دی" در آمريکا، اروپا و کشورهای خليج فارس منتشر کند. ساخت و ضبط اين آلبوم که در استوديويی در زيرزمينی کوچکی در تهران توليد شده، نزديک به دو سال و نيم طول کشيده است. بنا به نوشته گاردين در صورتيکه اين آلبوم نتواند مجوز انتشار بگيرد، گروه نوريک ميساکيان اجازه اجرای زنده و برگزاری کنسرت نخواهد داشت. طبق قانون فقط هنرمندانی که موفق به کسب مجوز انتشار "سی دی" دارند می توانند تقاضای مجوز برگزاری کنسرت کنند. گادرين به نقل از ادوين مارکاريان، نوازنده 30 ساله گيتارباس گروه می نويسد: امرار معاش از راه موسيقی راک در ايران غير ممکن است و تو فقط برای خودت می نوازی و اين هنر برای هنر است. بنا به نوشته گاردين، وزارت ارشاد آلبومهای ارائه شده برای کسب مجوز را از نظر محتوای موسيقی و کلام بررسی می کند. برخی از گروه ها از جمله گروه نوريک ميساکيان برای آنکه از سوءظن مقامات در هنگام ارزيابی آلبوم شان بکاهند تنها موسيقی بدون کلام می سازند. اما وزارت ارشاد برای صدور مجوز، موسيقی راک را در تقسيم بندی خود به رسميت نمی شناسد. رابرت تيت می نويسد تعدادی از گروه های موسيقی راک که موفق به دريافت مجوز از وزارت ارشاد نشده اند، آثارشان را از طريق اينترنت پخش می کنند. و عده ای که اجازه رسمی برگزاری کنسرت ندارند، به راه های ديگری مانند اجراهای غير قانونی مانند برگزاری کنسرت در خانه های شخصی و يا پارکينگهای زير زمينی خانه ها متوسل می شوند و در صورت کشف اين کنسرتها توسط نيروهای انتظامی ممکن است به شلاق محکوم شوند. مقاله نويس گاردين می افزايد: ظاهرا اين محدوديت ها موجب بازداری هنرمندان از ادامه فعاليت شان نمی شود. آثار 86 گروه موسيقی که بيش از 80 درصد آنها را گروه های راک تشکيل می دهند از طريق وب سايتی با عنوان "تهران اونيو" (Tehran Avenue) قابل دسترسی است. سهراب مهدوی بنيانگذار اين وب سايت فرهنگی می گويد: "بيشتر اين گروه ها زيرزمینی هستند و بخت کمی برای کسب مجوز رسمی برای انتشار آثارشان دارند. اما تعداد اين گروه ها همچنان رو به افزايش است و اين طبيعی است. زيرا نسل جوان با ما همراهی می کند. سن حدود 70 درصد از جمعيت کشور زير 35 است و بسياری از آنها به موسيقی راک علاقه مندند." رابرت تيت در ادامه می نويسد که تمايل به اين دگرگونی پس از انقلاب ايران در سال 1979 که تمام گونه های موسيقی به جز سرودهای انقلابی و مذهبی را ممنوع کرد، قابل توجه است. او می افزايد: موسيقی راک که پيش از انقلاب محبوب بود، در سالهای 1990 پس از اعمال برنامه های تازه فرهنگی توسط دولت اکبر هاشمی رفسنجانی و پس از آن دولت اصلاح طلب محمد خاتمی، دوباره جان گرفت. نتيجه اين بود که پخش ترانه های گروه ها و خوانندگان خارجی مانند ديويد بووی، لد زپلين و رديوهد که پيشتر ممنوع بودند، در حال حاضر به طور قانونی در دسترس است. هر چند پخش موسيقی خوانندگان زن و بسياری از خوانندگان مرد همچنان ممنوع است. منبع
|
.gif)
