چهارشنبه 07 مارس 2007 - 16 اسفند 1385

در آستانه روز جهانی زن ( هشتم مارس)، از دو زن جوان ایرانی سوالاتی در باره وضعیت زنان در ایران و چشم اندازهای پیش رو پرسیده ایم. فاطمه محرابی ۲۳ ساله دانشجوی علوم تربیتی دانشگاه الزهرا و دلارام علی ۲۴ ساله، مددکار اجتماعی در تهران از دو دیدگاه متفاوت به سوالات ما پاسخ داده اند:

بطور کلی وضعیت زن در جمهوری اسلامی را چگونه می بینید؛ زن در این نظام از جایگاه مناسبی برخوردار است؟

 اين منم يك زن

 با تني رنجور

 با لبي خاموش

پنجشنبه ها عصر كه مي شود من و دوست عزيزم حميد به پارك مي رويم و درباره ي موضو عات جالب با هم بحث مي كنيم. هر دو اهل گفتمانيم و تا دلتان بخواهد پر چانه ! اين پنجشنبه هم به رسم معمول وارد پارك شديم. گوشه دنجي يافتيم و روي نيمكت سبز رنگي نشستيم . هواي خنك، آواز پرندگان و بوي خوش لاله عباسي ها روحمان را شاد مي كرد... كم كم باب صحبت را باز كرديم . حميدكه معلوم بود با دستي پر و ذهني آماده به ديدار آمده مي گفت :در يكي از مجلات علمي خوانده ام كه مغز مردان از مغز زنان بزرگتر و سنگين تر است. تو چطور فكر مي كني ؟ موافقي كه پسر ها ازدختر ها با هوش ترند ؟

هميشه محروم بود، هميشه به دنبال جايي براي شكوفايي استعدادهايش مي گشت، هميشه مقايسه مي شد، هميشه با عنوان ضعيف و ناتوان تعريف مي شد، آري او زن بود.

چرا؟ مگر نقطه ي اشتراك انسان ها در انسانيتشان نيست؟ اگر اينگونه است پس القاب مرد و زن معني پيدا نمي كنند. اگر اينگونه است پس زنان مي توانند پا به پاي مردان حركت كنند و اگر اينگونه است محروميت يعني ظلم. با اينكه امروزه اوضاع اجتماعي و بينش اجتماعي نسبت به زنان بهتر از گذشته شده است اما به جرأت نمي توان گفت كه بهبود يافته است زيرا هستند افرادي كه عقايد گذشته ي خود را حفظ كرده اند و همچنان بر روي آن پافشاري مي كنند.