پنجشنبه ها عصر كه مي شود من و دوست عزيزم حميد به پارك مي رويم و درباره ي موضو عات جالب با هم بحث مي كنيم. هر دو اهل گفتمانيم و تا دلتان بخواهد پر چانه ! اين پنجشنبه هم به رسم معمول وارد پارك شديم. گوشه دنجي يافتيم و روي نيمكت سبز رنگي نشستيم . هواي خنك، آواز پرندگان و بوي خوش لاله عباسي ها روحمان را شاد مي كرد... كم كم باب صحبت را باز كرديم . حميدكه معلوم بود با دستي پر و ذهني آماده به ديدار آمده مي گفت :در يكي از مجلات علمي خوانده ام كه مغز مردان از مغز زنان بزرگتر و سنگين تر است. تو چطور فكر مي كني ؟ موافقي كه پسر ها ازدختر ها با هوش ترند ؟

هميشه محروم بود، هميشه به دنبال جايي براي شكوفايي استعدادهايش مي گشت، هميشه مقايسه مي شد، هميشه با عنوان ضعيف و ناتوان تعريف مي شد، آري او زن بود.

چرا؟ مگر نقطه ي اشتراك انسان ها در انسانيتشان نيست؟ اگر اينگونه است پس القاب مرد و زن معني پيدا نمي كنند. اگر اينگونه است پس زنان مي توانند پا به پاي مردان حركت كنند و اگر اينگونه است محروميت يعني ظلم. با اينكه امروزه اوضاع اجتماعي و بينش اجتماعي نسبت به زنان بهتر از گذشته شده است اما به جرأت نمي توان گفت كه بهبود يافته است زيرا هستند افرادي كه عقايد گذشته ي خود را حفظ كرده اند و همچنان بر روي آن پافشاري مي كنند.

و آنگاه از لطافت و ظرافت خود در روح و جسم زن دمید تا این مخلوق شگرف خود را بیش از پیش در بحبوحۀ رنج زندگی بیازماید و بواسطۀ آن دیگران را نیز آزمایش نماید.

محروم بودن از حق مشروع خیلی دردناک است. به خصوص وقتی از آن آگاهی داریم، می شناسیمش و در طلبش هستیم. از موضع دختر جوان ایرانی صحبت می کنم.