آیدا :

امروز وقتی بعد از یک هفته گذرم به سمت آینه افتاد خودمو نشناختم .هیچ علاقه ای هم برای توجه به این موجود جدید نداشتم . چشمهای پف کرده ، موهای تو هم گره خورده ، صورت بی رنگ و رو ... به خودم حق دادم؛ منی که حتی تصور از دست دادن اون، دنیا رو برام بی رنگ می کرد حالا واقعاً از دستش داده بودم ...منو ترک کرده بود و من هنوز زنده بودم ...از خودم تعجب کردم که چطور تو این یک هفته دووم آوردم . حوصله هیچ کس و هیچ چیز رو ندارم . آهنگ اصفهانی می زارم ( تو نباشی چه امیدی به دل خستۀ من ...) بازم گریه ام می گیره ...دلم می خواد بمیرم ..از این دنیای مسخره خسته شدم ..هیچ چیزش برام جالب نیست . اصلاً چرا باید تو این دنیا زندگی کنم ؟  نه بدنیا اومدنم دست خودم بوده و نه مردنم . وقتی هم که دارم زندگی می کنم انگارهمۀ مشکلات برای منه ...

 تلويزيون را روشن كردم. برنامه اي از حيات وحش پخش مي شد. ديدن حيوانات زيبا و مناظر دلربا بسيار دلنشين بود. اما چندي نگذشت كه طبيعت چهرهء ديگرش را نيز نشان داد. شكار خرگوش ها در چنگال عقاب و هجوم ببرها بر سر آهوان تيز پا. ديدن اين تصاوير برايم چندان خوشايند نبود. با خود گفتم چقدر خوب بود اگر زندگي اين حيوانات، بدون حضور دشمنانشان در آرامش سپري مي شد.

دوستت دارم هموطن و تو را چون یک برادر هم خون می پرستم. هر کجا که می بینمت وجودم از عطر حضورت مالامال می شود و گوشم از شنیدن کلماتی که بر زبانت جاری می شود شادمان می گردد.

دوستت دارم چون تو هم روی همین خاک متولد شده ای و به همین خاک باز خواهی گشت. می دانی که خاک وطن به همت من و تو گوهر هایش را نمایان می کند و می دانم که بدون تو نمی توانم به تنهایی ایران را آباد سازم.

 امروز كشف تازه اي كردم. كار خيلي مهمي نبود، هر كسي كه دلش بخواهد مي تواند امتحان كند. اتوبوس نسبتأ خلوت بود ؛ منظورم اين است كه جا براي ايستادن وسط اتوبوس به اندازه كافي بود. خانمي بچه به بغل سوار شد و يك دستش را به ميله گرفت. به سختي سعي مي كرد تعادلش را حفظ كند. مثل اغلب مادران خانه دار ، براي ايستادن وسط اتوبوس با يك دنيا بار و بنديل و بچه مهارت كافي داشت؛ ولي خوب نمي شد انكار كرد كه نشسته خيلي راحت تر است. روي صندلي نزديك او دو دختر مدرسه اي نشسته بودند . صندلي پشتي را هم خانمي با بچه سه ساله اش اشغال كرده بود. من هم مثل هميشه در آخرين رديف كنار پنجره نشسته بودم. با خودم فكر كردم چرا اينها از جاي خودشان تكان نمي خورند. دخترها بار زيادي نداشتند ، خيلي راحت تر از آن خانم مي توانستند بايستند. چرا آن خانم بچه اش را توي بغلش نمي نشاند كه كس ديگري بتواند كنارش بنشيند؟ چرا مردم اينقدر بي فكرند؟ اگر من آن جلو بودم ، حتمأ بلند مي شدم! با اين فكر خودم را تسلي دادم. به نظرم مسافر بغل دستي ام هم در همين فكر و خيال بود، چون نگاه غضب آلودي به دختر مدرسه اي ها انداخت و سر جايش راست نشست.