خسته و افسرده و زار به سوی منزلگه ویرانه خویش می روم تا شاید بتوانم پنجره ای بیابم. پنجره ای که بتوان پنجه های نرم و لطیف آفتاب را با گرمی وحرارت بی شائبه ای فشرد. پنجره ای که مرا از تنگنای محبس تاریکیم برهاند. پنجره ای که آدمی را از منجلاب تیره این دنیا نجات بخشد.

داداش: فلانی عجب ماشینی داره.

پسردایی: ماشین که مال ِ خودش نیست، مال ِ باباشه.

داداش: ماشین مال ِ کسی که سوارش میشه.

در این چند سال اخیر به اعتراضات بسیاری برخورد می کنیم:

ترک ها می خواهند مولوی را در عرصه بین المللی به نام خودشان ثبت کنند. در قطر، ابن سینا به عنوان یک دانشمند عرب معرفی شد.

یا به ادعاهایی از این قبیل:

غربی ها باید بدانند که ما ایرانی ها صاحب اولین منشور حقوق بشر هستیم که کورش کبیر آن را پایه گذاری کرده است.

من عاشق اس ام اس و ای میلم (یا پیامک و پست الکترونیکی)! اینها برای من وسایل خیلی باارزشی هستند که باعث شده اند با بسیاری از دوستان و اعضای فامیل که سالها ارتباطی با آنها نداشتم (چون در شهرها و کشورهای دیگری زندگی می کنند) مرتباً در تماس باشم، یا وقتی فرصت نمی کنم به اقوام یا دوستان نزدیکم سربزنم به آنها نشان بدهم که به یادشان هستم. این کار باعث غنای روابط اجتماعی من شده و پیوندهای محبتم را با آنها محکمتر کرده است.

اما نمی دانم چرا هر چیزی برای بعضی از افراد اعتیاد آور است. گویی استفاده ي صحیح از هیچ چیز را بلد نیستند و با همه چیز بازی می کنند. امروز شاگردم که دختری 16 ساله است سر کلاس درس تقویتی اش تمام مدت، حواسش به تلفن همراهش بود که دائم چراغش روشن و خاموش می شد. گفت دوست دوستش است که دارد برایش اس ام اس می فرستد، چون دیشب برایش اس ام اسی فرستاده، بدون اینکه خودش را معرفی کند و حالا او می خواهد بداند که اس ام اس از طرف چه کسی بوده است. هر طور بود خودش را کنترل کرد تا ساعت درس تمام شد. بلافاصله بعد از اتمام درس شماره ي او را گرفت و شروع به صحبت کرد. اول برای مدتی خودش را معرفی نکرد و به هم متلک گفتند و توهین کردند. بعد هم که خودش را معرفی کرد خط و نشان کشیدنها و تهدیدها شروع شد و شاید بیش از یک ربع ساعت ادامه داشت تا اینکه خدا را شکر پدرش آمد دنبالش. همین شاگردم چند روز پیش می گفت روزی بیش از 50 اس ام اس می فرستد و همین قدر هم دریافت می کند. واقعاً تلفن همراه بلای جان این نسل شده و قسمت عظیمی از وقتشان را به هدر می دهد.

زندگی ما، به هر گوشه اش که نظر می افکنیم، سرشار از تناقضات و ابهامات است. از تناقضات شروع کنیم.

دههء فجر را به تازگی پشت سر گذاشته ایم. 29 سال از پیروزی انقلاب می گذرد. باز هم در راه پیمایی ها  مرگ براين و آن را می شنویم. هنوز هم در شعارهایمان نفرت موج می زند و کلمات ناخوشایند به گوش می رسد. از سوی دیگر پیامبر گرامی اسلام را پیامبر صلح و عشق و رحمت می خوانیم و از دوستی با تمام اهل عالم سخن می گوییم و به سعدی افتخار می کنیم که فرموده: "بنی آدم اعضای یکدیگرند که در آفرینش ز یک گوهرند" یا فرموده: "عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست".

امروز برنامهء خانواده در شبکهء یک برنامه ای در مورد کشور تاجیکستان داشت و به وجود مجسمهء امیر اسماعیل سامانی در آن کشور افتخار می کرد. (یادم می آید اول انقلاب را که مجسمه های همین پادشاه را در پارک شهر ما از بین بردند.) همین شبکه در مورد 2500 سال ستمگری شاهان، بدون ذکر هیچ استثنایی، بارها و بارها، مخصوصاً در دههء فجر سخن گفته است.

در بسیار ی از کشورهای جهان من جمله آمریکا و ایران که از یک دیدگاه تاسف آمیز، مخالف بلکه معاند یکدیگرند، انتخابات ملی در جریان است؛ و در بسیار ی از کشورهای دیگر جهان نیز در همین روزها و ماه ها، این فعالیت با بوق و کرنا، در حال اجرا است و یا به زودی به اجرا در خواهد آمد. به عبارت دیگر بازار انتخابات گرم است و بسیاری از نفوس به این پدیده، سرگرم. من هم به عنوان یک شهروند ایرانی که علاقه ی خاصی به امر انتخابات دارم مایلم بعضی دیدگاه های خود را در این باره بیان کنم؛ دیدگاه هائی که البته شایسته است دیگر هموطنان و یا غیر آنان، بیایند و آزادانه آن ها را نقد و بررسی کنند تا به تدریج درک و فهم عمومی از این فرایند مهم اجتماعی افزون شود و اوضاع و احوال انسانی بهبود یابد. شخصاً به این حقیقت سخت پای بندم؛ زیرا معتقدم وقتی اندیشه ها در فضائی آزاد و دوستانه به هم برخورد نمایند، پرتو نور حقیقت تابان می شود.

چه زود گذشت. دقیقاً پارسال همین موقع یعنی ساعت هفت و نیم روز بیستم بهمن ماه از بیمارستان خبر دادن پدر بزرگم فوت شده. امروز یک سال از اون ماجرا میگذره. وقایع زیادی در این مدت اتفاق افتاده. اما مهم ترین اون ها از نظر من تولد نوزادانی بوده که هر کدوم به نوعی در محیط اطرافشون تاثیر گذاشتن و تاثیر خواهند گذاشت.

بچه که بودم فکر میکردم بچه رو از بیمارستان میخرن! اما حالا میدونم به دنیا اومدن عزیزان ما بساطی داره. همون سختی اول، به ما نشون داد که راهی رو که شروع کردیم یا به نوعی در مسیرش قرار گرفتیم راه آسونی نیست. یعنی همچینم"هلو برو تو گلو" نیست. اگه هلو خودش بره تو گلو بعداً هستش همچین بیچارتون می کنه که به شکر خوردن می افتید! اول باید اون رو از درخت چید یا خرید. بعد باید شستش. بعضی ها پوستش میکنن بعضی هام نه. بعد باید بریدش و هستش رو خارج کرد که بعداً از هلو خوردن بیزار نشید. دیدید. این کار بظاهر ساده هم همچین بفهمی نفهمی مشکلات داره. تازه اینکه هلو خوردن بود و من تازه اولش رو گفتم. دیگه بقیش رو خودتون برید. سخته. درست می گم؟ 

در هفته ای پر از بی ثباتی مالی و پولی، ما از ورای سرفصل های روزنامه ها به جهانی می نگریم که به نحو غیر منتظره ای سعادت مند و صلح آمیز است.

چنین به نظر می رسد که سیاستمداران تمایل به خطر کردن دارند؛ بدین معنی که به عنوان یک تدبیر یا حیله، جورج بوش افزایش نیروهای نظامی خود در عراق را چنین توجیه کرد که در غیر این صورت، جهان« مکانی خطرناک تر» خواهد بود؛ و گوردون براون نخست وزیر انگستان نیز اظهار داشت امسال برای کشورش، « سالی مخاطره آمیز تر» خواهد بود؛ و ولادیمیر پوتین خطاب به اجلاس ناتو بیان نمود که به سبب عمل کرد دولت جورج بـوش، دنیا « پر خطر تر» شده است.

احساس خطری قریب الوقوع منحصر به سیاسیون نیست. چنین می نماید که حالات و نگرشهای عمومی نیز بد بینانه تر و درون گرا تر شده است. در صد آمریکائی هائی که معتقدند کشورشان باید نقشی فعال در امور عالم داشته باشد(%42) از دهه ی 1990، به پائین ترین حدّ خود رسیده است.  حمایت از تجارت بین المللی و شرکتهای چند ملیتی در حال افول است. مخالفت با مهاجرت رو به فزونی است. در اغلب کشورها اقلیت های بزرگ براین باورند که جهانی شدن با منافع آنها منافات دارد. گرچه احساس تهدید – از تغییرات جوی گرفته تا رکود اقتصادی - بر حسب زمان و مکان متفاوت است؛ اما وضعیت کلی قدری نومید کننده است؛ و گرایشها به این سمت و سو است که جهان بیرونی منشاء و سرچشمه ی مشکلات به نظر آید.

من شعر انگلیسی را که در پایین صفحه می خوانید خیلی دوست دارم.  این شعر از زبان جوجه ی یک پرنده بیان می شود که می گوید من ابتدا در خانه ی کوچکی زندگی خوبی داشتم؛ فکر می کردم دنیا کوچک و گرد است و از پوسته ی نازکی ساخته شده است. بعد در لانه ی کوچکی زندگی کردم و نیاز دیگری نداشتم؛ فکر می کردم مادرم دنیا را با خس و خاشاک درست کرده است. یک روز از لانه ام پرکشیدم تا ببینم چه پیدا می کنم؛ گفتم تا به حال چقدر کور بودم، دنیا از برگ ساخته شده است! بالاخره بزرگ شدم و از درخت فراتر رفتم؛ حالا نمی دانم دنیا چطور ساخته شده و همسایه هایم هم نمی دانند.

این شعر گذار از خامی به پختگی را به زیبایی بیان می کند. منظورم همان خامی و پختگی است که در این ضرب المثل معروف به آن اشاره شده است: "بسیار سفر باید تا پخته شود خامی."

در کشور ما ایران منابع قانونی چندی برای حفاظت از حقوق اساسی و انسانی اتباع ایرانی وجود دارد. بدون شک، قانون اساسی به عنوان عالی ترین سند حقوقی کشور در اصول 19 الی 41 به تشریح این حقوق پرداخته و آنها را بیان کرده است. هر چند که ضمانت اجرای این اصول به وضوح بیان نگردیده و مشخص نیست که اگر مفاد این اصول در باب حقوق ملت نقض گردید مردم ایران می بایستی به کدام مرجع عارض شوند و داد از دست رفته خود را بستانند.