کارشناسان حقوق کودک در ايران می گويند ميزان کودک آزاری رو به افزايش است و گستردگی عواملی مانند ناآگاهی والدين از رفتار درست با فرزندان، بيکاری، اعتياد و مشکلات خانوادگی به اين روند صعودی دامن می زند.

از جمله، انجمن حمايت از حقوق کودکان در ايران می گويد در طول تابستان 1383 حدود نهصد و چهل تماس تلفنی در ارتباط با کودک آزاری به اين انجمن شده که تقريبا دو برابر همين آمار در تابستان سال گذشته بوده است.

زنده بودن شگفتي ست، در ميان مردمانى كه همه مرده اند در عين زندگانى.
آن هايى كه از ياد برده اند اصل زندگانى را، مردمانى كه به سادگى وزش باد و به تندى يك طوفان دل مى شكنند، مهم نيست برايشان كه چه مى كنند، معناى زندگيشان در اين است ...
چنان حريصانه براى دو متر جاى بهتر و دو ريال پول بيشتر ظلم مي كنند كه گويى محتاجند و چاره اى جز اين ندارند !!

با خود گفتم

تا كی در بحر غفلت خواهی بود

مگر نمی دانی كه در این عالم دلداری هست

تا كی خود را از دیدارش محروم می كنی

توشه برداشتم غذای راه و چمدانی پر از وسایل

تا به دنبال یار روم

به صحرا گذر كردم

از كوه ها گذشتم

دریاها را پشت سر گذاشتم

اما نبود خبری از دوست

اندك اندك خسته شدم

با خود گفتم اگر یار مرا نخواهد چه ؟!!

اگر لایقش نباشم چه !!!

اگر مرا می خواست نشانی می داد

در همین حال بودم كه ندا آمد

هفته نامه ي پويا:  ۲۴ آبان ۱۳۸۶ ساعت ۰۰:۳۱  

پويا:سلام خانم ... باور کنید من مزاحم نیستم، من از ظاهر شما خیلی خوشم اومده. این شماره من ... اگه ممکنه با من تماس بگیرید. مطمئن باشید پشیمون نمی شید.


جامعه ایرانی یک جامعه سنتی است...هر بار که این جمله از زبان یکی از محققان و صاحب نظران شنیده می شود، آه از نهاد جوانان این مرز و بوم بلند می شود که «ای آقا اگر ما نخواهیم که سنتی باشیم چه باید بکنیم؟»

معلم مي آيد، درس مي دهد، تخته را پر مي كند كسي بلند مي شود و تخته را پاك مي كند. بارها تكرار مي شود تا صداي زنگ مي آيد و من همچنان خيره به دفترم مانده ام بي آنكه كلمه اي نوشته يا حتي فهميده باشم. يك روز، دو روز اكنون هفته ها مي گذرد كه دفترم سفيد سفيد است. تنها مي نگرم به تكرار پياپي لحظه ها به صداي زنگ ها كه اين چنين بيهوده به صدا در مي آيند، باري براي رفتن سر كلاس باري براي رفتن به حياط، بارها و بارها تكرار مي شود تا آنكه به خانه مي روم. آنجا هم زنگ ها به صدا در مي آيند؛ دوستي كه چند سال است نديدمش و هيچ حرفي براي گفتن نداريم يا دوستي كه هر روز مي بينمش، باز هم هيچ نداريم كه بگوييم.

چه خیال خامی بود. خام تر از آن که حدسش را می زدم. چه قدر خوشحال بودم که از آن دالان تنگ و تاریک راحت شده بودم و به دنیای بزرگ تری قدم گذاشته بودم. چه قدر شادمان بودم که می توانستم ببینم و بشنوم. چه قدر خرسند بودم که مادرم مرا در آغوش می کشید و پدرم بر گونه هایم بوسه ی زد. کم کم دنیا برایم شکل می گرفت و زندگی در آن مرا مجذوب خود می کرد، زندگی در جهانی که  از پیش، به حضور در آن وعده داده شده بودم؛ اما افسوس که خیالی بود خام.

به نظر شما چه زمان آسایش برای همه مردم فراهم می شود؟

دوستی می گفت: "به نظر من آدم باید 40 سال اول زندگی را حسابی کار کند و زحمت بکشد تا بقیه عمر در آسایش زندگی کند." دوست دیگری می گفت: "انسان نباید غصه هیچ چیز را بخورد و تا می تواند از این چند روز حیات لذت ببرد." امروزه وسایل این نوع راحتی نیز بسیار فراهم است. در واقع هدف علم فراهم نمودن اسباب راحتی و آسان نمودن زندگی برای انسان هاست.صنایع اتومبیل سازی، ساختمان، مبل و صندلی، تحقیقات پزشکی، علوم ارتباطات و . . . همه و همه در فکر راه های جدیدی هستند تا راحتی را بیشتر و بیشتر به مردم هدیه کنند.

نمي دونم مقاله قبلي من با عنوان "نور رو پیدا کردید" رو تا چه حد خونديد. ولي اگه يادتون باشه در اون مقاله از نوري صحبت كرديم كه در سينه ما جاداره و راهنما و اميد ما در لحظات سختي و دشواريه و انتهاي اون مقاله پرسشي رو مطرح كرده بودم كه جوابش رو به خودتون واگذار كرده بودم:

“این منبع چیه که بعضی ها دارن، بعضی ها پیدا کردن، بعضی ها دنبالشن و بعضی ها هنوز به فکرش نیافتادن؟”

وقتی که خبر قبولی ام را در رشته ی حقوق، به یکی از دوستانم دادم، او بعد از تبریک با کف دستش محکم به پشتم زد و با تبسم و تأکید گفت:"در پی حقوق از دست رفته ی ما زن ها باشی ها!"

لبخندی زدم و گفتم: "خودتان خواستید و ندادند!؟"