بياييد با پدر و مادرانمان آشتي

چقدر مي توانيم قلبهايمان را به يكديگر نزديك كنيم و چقدر مي توانيم از هديگر دور نمائيم و بخصوص از كساني كه روزي نزديكترين و دلسوزترين افراد به ما بودند؟چه شد؟ آيا دست روزگارچنين كرده يا صاعقه ي تقدير، يا سرنوشت مكنون، يا اختيارخودمان!؟

آري اين اختيار خود ما انسانهااست كه مسبب اصلي اين همه دوري ها و تضادهاست.

جامعه جوان مادر ايران ، جامعه اي غمزده و نالان از شرايط موجوداست؛ از اينكه چرا هستيم و چرا اينگونه هستيم؛ اينكه چرا پدر و مادرهايمان ما را درك نمي كنند، ما را نمي فهمندوافكار و عقايدشان قديمي است. همه و همه از اين وضعيت نالانند؛ ولي كيست كه به دنبال راه حل باشد؟ نفس طرح اين تفكر مؤثر است؛ مؤثر در اينكه ببينيم؛ بشنويم و بينديشيم و مشكلات جامعه مان را حل نماييم.

اگر ما جوانان ادعاي افكار و عقايدي متفاوت و متجدد نسبت به والدينمان داريم، بر عهده ماست كه اقدام كنيم؛ پس چرا به انتظار نشسته ايم؟! اگر مي خواهيم رابطه صحيحي بين ما و پدر و مادرمان برقرار باشد، بايد ببينيم ما چه مي توانيم بكنيم و نقش و سهم ما در اين رابطه چيست؟ رابطه، اصطلاحي به ظاهر ساده ولي بسيار ظريف است. در يك رابطه بايد دو سمت، دو طرف، دو نفرحضورداشته باشند تا بتوانند نقطه مشتركي بيابند و به يكديگر بپيوندند. در اين رابطه هر طرف بايستي نقش و سهم خود را درك نمايد؛ در غير اين صورت توازن واقعي رابطه بهم مي خورد و صحت و سلامت آن از دست مي رود. اگر ما جوانان مي خواهيم درك شويم، بايد سايرين را درك كنيم. اين است معناي واقعي يك رابطه؛ يعني اين كه اگر ما را نمي فهمند به اين دليل است كه ما هم هيچگاه سعي نكرديم آنها را بفهميم و همراه آنها باشيم .

در لابلاي صفحات تاريخ بشر كساني بوده اند كه ما جوانان با مطالعه تاريخ، آن افراد را تحسين مي كنيم و شايد هم به آنها افتخار مي نمائيم. شايد گفته شود كه آنها متعلق به نسلها و جامعه هاي گذشته بوده اند، ولي با اين همه تفاوت تحسينشان مي كنيم؛ پس چرا نمي توانيم پدر و مادرهايمان را تحسين كنيم. بياييد، با هم به قضاوت بنشينيم و ببينيم ما چه چيزهايي را تحسين مي كنيم. قهرماني ها،استقامت ها،شجاعت ها، گذشت هاو شايد هم خلوص نيتها ، اخلاق خوب، اعمال پاك و قلب هاي طاهرشان را تحسين مي كنيم؛ آري به اينها افتخار مي كنيم .

اي پدر و مادر مهربان، اي شما كه تمام سعي و تلاشتان را كرده ايد كه فرزندانتان به آسايش و رفاه برسند و دقيقه اي را از آنها دريغ نكرده ايد، قدري تأمل لازم: اگر تمامي جوانان امروز جامعه در گذشته تربيت صحيح و درست مي شدندو فضائل نيكو در اوان كودكي در آنها دروني مي شد، ان وقت چه وضعيتي به استقبالمان مي آمد؟فضائلي مانند : خدمت، احترام به والدين، صداقت، محبت، انعطاف پذيري و... اين فضائل به خودي خود دروني نمي شوند مگر آنكه كودك به چشم خود ببيند كه پدر و مادر آنها را در سر لوحه اعمال خود قرار داده اند.

من يك روانشناس يا جامعه شناس، نيستم؛ من يك جوان نوزده ساله ي ايرانيم كه آنچه باور دارم برايتان مي نويسم . تو اي جوان وتو اي پدر و مادر مهربان،باوركنيدكه همه ي ما مهره هاي تاريخ هستيم؛ اما اگر بخواهيم مي توانيم زندگي مان را آنطوري كه دوست داريم، تغيير دهيم و مهره اي ماندگاردر صفحه روزگار باشيم. مي توانيم خود ما باشيم كه اين تضادها را از بين ميبريم. ما انسانها نمي توانيم مثل هم يا عين هم باشيم؛ ولي مي توانيم امروزمان رابهترازديروزمان كنيم.اگر همه انسانها بخواهندو تصميم بگيرند كه از اين لحظه به خود ناظر باشند و از خود شروع كنند، ديگر چه مشكلي خواهيم داشت؟ اگر ما احساسات و افكار و آراء و علائقمان را تصحيح كنيم، آنوقت مي توانيم بر روند تاريخ تأثير گذار باشيم. فقط بايد باور كنيم كه تفاوتي در بين ما وجود ندارد؛ تفاوت ها در واقع موانعي هستند كه ما خود، نادانسته آن هارا ايجاد مي كنيم.

اي جوانان جهان: باور كنيد كه مي توانيم با فراگيري اصول صحيح تربيتي در رشد اخلاقي خود و نسل آينده كوشا باشيم.باور كنيد كه« جوان تواند عالمي را به حركت در آورد.»

مدتي بود كه اين مسئله (فقدان روابط عاطفي بين والدين و جوانان) دغدغه ذهني من هم بود؛ مي خواستم راه حلي براي آن بيابم؛ راه حلي كه از حق و كلام او بگيرم و به جوانان عالم هديه كنم. عاقبت به اين نتيجه رسيدم كه بايدپيش قدم شدو حركت كرد.