دنيانمايشي است...

يكشنبه, 07 مرداد 1386 00:44

تعداد بازدید :6126

"دنيا نمايشي است بي حقيقت و نيستي است به صورت هستي آراسته؛ دل به او مبنديد ... به راستي مي‌گويم مثل دنيا مثل سرابي است كه به صورت آب نمايد." حضرت بهاءالله اين بيان مبارك را در سالهاي بين 1864 تا 1868 ميلادي بيان فرموده‌اند. سالها بعد، به تدريج، فيزيكدانان شروع به كشف حقايقي كردند كه از نظر علمي به درك بيشتر اين بيان مبارك كمك مي‌كند.

در سال 1911، يعني حداقل 43 سال بعد، رادرفورد با بمباران كردن يك ورقه ي‌نازك طلا توسط ذرات پرسرعت آلفا و مقايسه ي تعداد ذراتي كه بدون انحراف از ورقه خارج مي‌شدند، با آنهايي كه منعكس يا منحرف مي‌شدند، به اين حقيقت دست يافت كه بيشتر فضاي اتم خالي است و جرم اصلي هر اتم در هسته ي كوچكي كه قطرش حدود يك ده هزام قطر اتم است متمركز شده است. به اين ترتيب تمام حجم اتم بجز يك هزار ميلياردم(ده به توان منفي دوازده) آن خالي است. براي تجسم اين واقعيت به اين مثالها توجه كنيد:

1-يك قطره آب مركب از حدود هزار ميليارد ميليارد (ده به توان بيست و يك) مولكول است كه اندازه ي هريك ده به توان منفي نه متر است. در اين مولكولها اتمهايي وجود دارد كه اندازه ي آنها ده به توان منفي ده متر است. هريك از اين اتمها مركب از هسته‌اي باز هم كوچكتر به اندازه ي ده به توان منفي چهارده متر و الكترونهايي است كه در اطراف هسته مي‌چرخند. اگر به درون هسته نفوذ كنيم به پروتونها و نوترونها مي‌رسيم كه اندازه ي ‌آنها ده به توان منفي 15 متر است. در هسته ذرات كوچكتري نيز به نام هادرونها كشف شده‌اند كه خود از ذرات بسيار خردي به اندازه ي ده به توان منفي هيجده متر به نام كوارك تشكيل شده‌اند.

2- اگر يك كليد رابزرگ نشان دهيم تا به اندازه ي كره ي زمين برسد، اتمهاي تشكيل دهنده ي آن به زحمت به اندازه ي يك گيلاس خواهند بود. در اين اتم كه به اندازه ي يك گيلاس بزرگ شده، هسته ي اتم، حتی با ميكروسكوپ هم قابل مشاهده نيست. بايد باز هم مقياس را بزرگتر كنيم. اگر اين گيلاس به صورت كره ي عظيمي به قطر دويست متر بزرگ شود، هسته ي ‌اتم از يك دانه ي فوق‌العاده ريز غبار بزرگتر نخواهد بود.

3- اگر كليه ي اتمهاي تركيب‌كننده ي جسم ما مي‌توانستند آن قدر به هم نزديك شوند كه يكديگر را لمس كنند، هريك از ما به اندازه ي يك غبار فوق‌العاده ريز چند هزارم ميليمتري مي‌شديم كه با چشم غير مسلح قابل ديدن نبود.

جالب اينجاست كه همين ذرات بسيار ريزي را هم كه حجم ناچيزي از جهان مادي را تشكيل مي‌دهند نمي‌شناسيم. جوهر يا چيستي اين ذرات قابل درك نيست و تنها از روي آثارشان شناخته مي‌شوند.

اكنون مي‌توانيم به خوبي بفهميم كه آنچه در اطراف ماست، همه ي جلوه‌هاي فريبنده و جذاب جهان مادي كه انسانها در طلب آن به سختي مي‌كوشند و از نبودن آن غمگين مي‌شوند، چقدر بي‌ارزش است: خلائي محتوي آنچه نمي‌شناسيم، يعني هيچ در هيچ، يا به فرموده ي حضرت بهاءالله "نمايشي بي‌حقيقت و نيستي به صورت هستي آراسته". پس دل به او نبنديم.