نمي دونم تازگي ها اين چه شيوه ايه كه بين جوونا متداول شده، همه دلشون ميخواد يه دفه پيشرفت كنن ويه دفه پول دار بشن. اصولاً شايد پيشرفت وثروتمند شدن نه تنها كار بدي نيست بلكه خيلي هم خوبه؛ اماتنها چيزي كه احتياج داره صبر وحوصله وپشتكاره كه البته اين سه فاكتورو بيشتر جووناي امروزي ندارن. اگر خدايي نكرده يكي ازوالدين آدم فوت كنه ويه ثروت حسابي وبادآورده، يه دفه به طرف برسه، ممكنه يه دفه وضعش خوب بشه وبه اصطلاح پولش ازپاروبالا بره كه البته اونم شايددرصدخيلي خيلي كمي ازافراد اين جوري پول دار بشن.

به در دانشگاه كه رسيدم، به خودم گفتم : « ببينم امروز چه كار ميكن؛ اين گوي و اين ميدان؛ خدايا به اميد تو.» و بعد يك راست رفتم به سمت شير آب . آخر امروز يادم رفته بود كه كفش هايم را تميز كنم . خيلي كثيف بودند. ديروز با همين كفش ها كلي كوهنوردي كرده بودم. شير آب را باز كردم و با دست هايم مشتم را پر از آب كردم . نگاهم به نخ قرمزي افتاد كه به انگشتم بسته بودم. ياد قول وقرارهايم افتادم . تصميمي كه با خودم براي امروزم گرفته بودم. امروز براي من روز خيلي مهمي بود يا بهتر است بگويم قرار بود روز متفاوتي باشد. چند وقتي بود كه از روال عادي زندگي ام خسته شده بودم. از اعمال خودم راضي نبودم، احساس مي كردم يك خلاء خيلي بزرگ در زندگيم دارم . تمام زندگي ام شده بود درس و دانشگاه و گاهي هم بيرون رفتن با دوستانم. حتي از درس و دانشگاه هم راضي نبودم. احساس مي كردم انگيزه ام براي درس خواندن كم رنگ شده است. خلاصه به قول خودمان از همه چيز بريده بودم. تا اين كه ديشب به طور اتفاقي اين جمله را از يكي از مجري هاي تلويزيون شنيدم : «هيچ وقت نگذاريد امور روزمره زندگيتان شما را از اهداف عالي كه در سر داريد باز دارد.»