|
هرگاه که به این جمعیت 6 میلیاردی کره ی زمین فکر می کنم، با خود می اندیشم که با این مصرف روزافزون و بی رویه ی آب، چگونه تا چند سال آینده در اختیار ما قرار می گیرد و آیا چیزی از آن باقی می ماند که مورد استفاده قرار گیرد؟ غذای این زمین 6 میلیاردی چگونه تأمین خواهد شد؟ و هزاران سؤال دیگر که زندگی بشر را تهدید می کند.
هنگامی که مهندسان عمران خواستند با افزایش تعداد سدها، ایجاد کارخانه های آب شیرین کن و حتی کشیدن خط لوله برای انتقال آب از مناطق مرطوب به مناطق خشک به بحران کمبود آب خاتمه دهند متوجه شدند که نه تنها تقاضاها رو به افزایش است و جوابگو نیست بلکه هزینه ی زیادی را از لحاظ اقتصادی و بوم شناختی در پی دارد. و جای طرح این سؤال است که انسان تا کی می خواهد به این گونه رفتار نا جوانمردانه و به دور از دور اندیشی ادامه دهد؟ انسان تا کی می خواهد با منابع طبیعی اینگونه نامهربانانه رفتار نماید؟ مگر نه این است که حیات زمین و موجودات آن به آب وابسته است؛ پس چرا به اسراف کردن ادامه می دهیم؟ هیچ جایی از کره ی زمین نیست که از نعمت های خداوند خالی باشد. خدای مهربان برای هر ملت و هر کشوری منابعی را به ودیعه گذارده تا از آن به نحوی عادلانه و صحیح استفاده نمایندو موجب پیشرفت خود و جامعه و سرزمین خود گردند. اما موضوعی که مرا آزار می دهد، قانون جدیدی است که در ایالت کالیفرنیا اجرا می گردد و واقعاً مایه ی تأسف است.و آن قانون این است که ایالت کالیفرنیا کشاورزان خود را تشویق می نماید که در زمان خشکسالی به جای استفاده از آب برای آبیاری محصولات ، امتیاز آن را به شهرها بفروشند! و نمی دانند که در قبال به دست آوردن یک چیز، چه چیزهای گرانبهایی را از دست می دهند. مگر اقتصاد هر ملتی بر پایه ی کشاورزی و تولیدات آن قرار نگرفته ، پس با این کار تولیدات کشاورزی متوقف می گردد و واردات افزایش می یابد و عمده سرمایه ی یک ملت صرف واردات آن می گردد و عده ای در جامعه از گرسنگی رنج می برند، یا جان خود را از دست می دهند؛ با اینکه می توانستند با تولید محصولات خود، پول واردات را صرف مردم جامعه شان کنند و آن ها را از تنگدستی برهانند. با این کار خلاقیت و استعداد های مردم آن ملت نادیده گرفته می شود؛ تا اینکه کم کم از بین برود و کار که باید وسیله ای برای کشف استعدادات قرار گیرد به افزایش بیکاری دامن می زند و اشتغال زدایی صورت می گیرد، قداست کار از بین می رود و کاری که اگر با روح خدمت انجام پذیرد نوعی عبادت است، می میرد و روح سرزندگی و پویایی از جامعه رخت بر می بندد و جامعه راکد می ماند، مانند آبي که اگر در محلی بی حرکت و راکد بماند سرانجام می گندد و غیرقابل استفاده می شود و نمی تواند مفید باشد. و جالب است بدانید که امروزه صحبت از ایجاد بازار های بین المللی به میان آمده است تا کشورهایی که از لحاظ آب در مضیقه هستند بتوانند از کشورهایی که دارای ذخایر غنی اند آب خریداری کنند و آب که موجودیت موجودات به آن وابسته است و حق هر انسان و موجود زنده ایست که از آن بهره مند گردد.وسیله ای برای سودجویی قرار می گیرد تا جایی که تنها کشورهایی می توانند از آب استفاده نمایند که دارای سرمایه ی بیشتری می باشند و قادرند آب را خریداری نمایند. یعنی آب آن قدر بی ارزش است که خرید و فروش گردد؟ آیا طبیعت که برآورده کننده ی نیازهای بشری است و مظهر نظم الهی است باید اینگونه به بهره برداری برسد؟ پس کافیست کمی تأمل کنی و بیندیشی که شاید کشور تو نیز در دسته ی کشورهایی قرار گیرد که نتواند آب را خریداری نماید، آن وقت تو و خانواده ات چه می کنید؟ آیا قادرید لحظه ای بدون آب زندگی کنید ؟ آیا قادرید از محصولات خوراکی رنگارنگی که هر روز استفاده می کنید بگذرید و پول آن را صرف لیوانی آب نمایید؟ پس اگر با دیده ی انصاف بنگری متوجه می شوی که باید در استفاده از این موهبت الهی صرفه جویی کنی؛ و باید همگی بیاموزیم که زندگی تمام مردم به عملکرد من بستگی دارد و بپذیریم که افرادی در جامعه هستند که خواستار زندگی همراه با آرامش اند. پس آن ها را فراموش مکن و بدان که هیچ گاه نمی توانی ارزش آب را در قالب اعداد و ارقام بیان کنی و در آخر اینکه: با طبیعت و منابع آن مهربان باش
|
