|
اكثراً دُرَرِگرانبها به راحتي قابل دسترسي هستند وآدمي مي تواند باغور دردرياي ژرف برآن ها دست يابد، بي آن كه گذر زمان برارزش وكيفيت آن ها تاثير گذارد؛ حال آن كه چندين دُرّگرانبها تردرزندگي وجود دارد كه هيچ قيمتي نمي توان برآن ها گذاشت وبه سادگي باغفلت انسان به دست فراموشي سپرده مي شوند وديگرنمي توان به آن ها دست يافت، مگر ازطريق خاطرات. اين ها جواهراتي هستند ناپايدار.
جواني يكي ازاين گوهر هاست؛ يكي از بهترين، زيباترين وگريز پاترين مرواريدهايي است كه درطي سال هاي بي خبري مي آيد ومي رود وانسان هميشه غافل در حسرت ازدست دادنش مي سوزد ومي سازد؛ اما انتباهي برايش حاصل نمي شود. حتي بزرگسالات هم گاهي جواني فرزندانشان را به راحتي وبدون درك لحظات شيرين آن، ازدست مي دهند. اما هستند افرادي كه هم ارزشمندترين ايام زندگاني خود را درجواروبه همراه والدينشان درك كرده وهم به ايام شيرين جواني فرزند انشان را توجه دارند؛ يعني آن ها را در اين دوران بي قراري تنها نمي گذارند، بلكه با تجربيات وهدايات خويش وباآغوشي باز، پذيراي جوان پرشور وشعف خويش هستند وآن گل تازه شكفته را همراهي مي كنند تااز آسيب وگزندروزگار محفوظ ماند. جوان وعلايق او: جواني مقطعي بين سنين 16تا 30 سالگي فرد است؛ دوراني كه حساس ترين ومهم ترين بخش زندگي اوراتشكيل مي دهد؛ زماني كه بايد تصميمات فراوان بگيرد؛ سرنوشت آينده اش را رقم بزند؛ نخستين شالوده هاي زندگي را بنا نهدو... تمام جوانان دراين سنين خصوصيات وسلايقي منحصر به فرد دارند؛ اما درچتد خصيصه، مشترك هستند؛ منجمله همگي آن ها درجاده زندگي، پيچ كودكي را پشت سر نهاده اند وگذرگاه بزرگسالي را پيش رودارند. به جان ودل مي كوشند كه نشان دهند بزرگ شده اند وديگرآن كودك ديروزي نيستند. مي خواهند به والدينشان نشان دهند كه براي كشيدن باري كه دركودكي ازآن فراري بودند، حال باكمال ميل آماده اند؛ مي خواهند روي پاي خودبايستندو درتصميم گيري هاي آن ها شركت كنند. پس والدينشان هم بايد راضي باشند تافرزندانشان با انجام دادن اين كارها؛ بامسئوليتي كه زندگي بردوششان مي نهد، آشنا شوند وكم كم با آن انس بگيرند. منشاء مشكلات: اكثرمشكلات جوانان قابل حل هستند؛ البته ازطريق مشورت باكسي كه تجربيات بيشتري اززندگي به دست آورده وبه اصطلاح چند پيراهني بيشتر پاره كرده است. اماچه كسي بهتر ازوالدين وجوددارد، كه باشناختي درست كه ازفرزندشان دارند، مي توانند صميمانه وبدون هيچ چشم داشتي، راهنمايي هاي صميمانه خود را دراختيار ثمرات عمر خويش قرار دهند؟ اما اين ثمرات عمر والدين دربرخي موارد ازاين چشمه هاي زلال غافل شده، براي حل مشكلات خود دست به دامان دوستان خود مي شوند. چرا؟ چرا بايد جواني كه مي تواند بايك مشورت ساده باعزيزترين كسانش مشكلات خود را به سادگي حل كند، نزد دوستان خودبرود؛ نزد افرادي كه هيچ شناخت درستي ازروحيات وسلايق او ندارند وبدين ترتيب، مشكلي كه براحتي قابل حل بوده، به لطف دوستاني كه دانسته يا ندانسته اورابه طريق نادرست ومخالف عرف خانواده هدايت كرده اند، به مساله اي بغرنج وحاد تبديل شود؟ منشاء مشكل كجاست؟ آيا جواني كه درزندگي با مشكل روبروست براي حل آن نبايد به والدينش مراجعه كند؟آيا والدين نبايد اوراراهنمايي كنند؟ آري جوان بايد مراجعه كند ووالدين هم وظيفه شان راهنمايي اين فرد كم تجربه است؛ ولي بايد هردوطرف همديگر را به درستي درك كرده باشند؛ شناخت درستي ازهم داشته باشند ودركل رابطه اي دوستانه وصميمانه بين آنان حاكم باشدتافرزندان كم تجربه بتوانند،ازتجربيات ايشان بهره برگيرند. پس منشاء تمام مشكلات ومسائلي كه جوانان باآن روبرو هستند وايشان را پريشان وسرگردان مي سازد، فقدان ونبود رابطه اي منطقي وصحيح بين والدين وفرززندان، خصوصاً جوانان است كه درسايه ي اين رابطه ي حساب شده، براحتي تمام مسائل را مطرح وحل نمايند. نتيج ي رابطه ي بين والدين وجوانان: فقدان رابطه دوستانه ومنطقي بين والدين وجوانان مسبب ايجاد اكثر مشكلات برا ي جوان است. اين سؤال هموناره مطرح است كه آيا دراين روابط چنان قدرت ونفوذي وجود دارد كه تاثيري دررفع مشكلات ياحصول پيروزي ها داشته باشد؟ مصدق هاي پاسخ اين سئوال را همه روزه باچشم خود دراجتماع مي بينيم: جواني رامشاهده مي كنيم كه مؤفق است وكمتر ازلحاظ شغلي، مديريت وقت، دوستان، تحصيلات، زندگي آتي و...بامشكلاتي روبروست؛ واين درحالي است كه خانواده اي مرفه وثروتمند هم ندارد. صرفارابطه ي صميمانه اي كه بين اعضاي خانواده وجودداشته، سبب شده كه جوان بامشكل فراوان برخورد نكند؛ زيرا والدينش همراه اوبوده وهميشه باخوش حالي آماده شنيدن سخنان ودرد دل هايش بوده اند؛ به اواعتمادكرده و مي كنند؛ به درستي اورادرك مي نمايند؛ سلايق، استعدادها وتوانايي هايش راكاملاً مي شناسند وبايك برنامه ريزي دقيق اورا براي زندگي آينده اش آماده كرده اند؛ ديگر ماننددوران كودكي ونوجواني، برا يش تصميم نمي گيرند واورا درتصميم گيري هاي خود شركت مي دهندودرتصميم گيري هاي خودش آزادمي گذارند؛ اما، همواره آماده ي كمك ومساعدت به اوبوده، باارائه نظريات سازنده وتجربيات ارزنده، تصميم گيري هايش راآسان مي سازند؛ باگوشي شنوا، وتحمل وحكمت فراوان، به سخنان فرزندشان توجه مي نمايند ودركل، باجوانشان رفتاري بزرگمنشانه دارند. جوان نيزمتقابلاً، پدرومادر خودرا تنها افراد قابل اعتمادي مي بيند كه باآسودگي مي تواند مشكلات خودرا با ايشان درميان بگذارد وآن ها راصندوقچه اسرار خودتلقي كند. نتيجه اينكه سعادت وخوشبختي، بيشتر، درانتظارجواناني خواهد بود كه رابطه اي دوستانه ومنطقي باوالدينشان دارند. درعوض خانواده هايي هستندكه حتي به فرزند جوان خود اجازه يك اظهار نظر كوچك هم نمي دهند واين كاررا دال بربي ادبي او مي پندارندودرهر فرصتي سركوبش مي كنند؛ نمي توانند به او اعتمادداشته باشند؛ در تصميمات زندگاني اودخالت مستقيم دارند؛ به جاي او تصميم مي گيرند واو را وادار به انجام دادن تصميمات خودمي كنند؛ حتي درجزئي ترين امور. جوان اين خانواده هم كه براي حل مشكلات وبيان دلتنگي هايش به سنگ صبوري نياز دارد، ناگزير، به همسالان ودوستان خود روي مي آورد وازآن ها امداد وكمك مي طلبدو آن ها هم باافكارواميال ناقص خوداوراراهنمايي خواهند كرد؛ راهنمايي كه ممكن است موجب شوداساس يك زندگي سالم بربادرود. جواني كه تنها مشكل او به راحتي بايك مشاوره صميمانه باپدريامادر، حل مي شد؛ حال بامعضلاتي سخت وحتي لاينحل، روبرو مي گردد. جواني كه خواهان مشاوره درمورد يك شغل آبرومندانه بود، اگر مي توانست، درتحت يك رابطه دوستانه، باوالدينش مشورت كند؛ حال سراززندان درنمي آورد. ازثمرات رفتارهاي نادرستي كه والدين با جوانان خوددارند؛ مي توان به اعتياد، فرارازمنزل، امراض ناگوار وحتي مرگ(خودكشي) اشاره كرد. ايجاد ارتباط: براي برقراري ارتباط واقعي ودوستانه بين والدين وجوانان بايد ازهمان اوان طفوليت فرزندان اقدام كرد. زيرا، اين گونه روابط به گونه اي نيستند كه به راحتي بتوان آن ها را تحصيل كرد؛ بلكه مستلزم گذشت زمان، كسب شناخت فراوان و...است. والدين بااحترام به فرزند نوپاي خود وبادانستن اين كه هرفردي، چه كودك وچه بزرگسال، براي خودش شخصيت محترمي دارد؛ مي توانند گام هاي مهمي دربرقراري ارتباط سازنده، بردارند. اما اين روابط هنگامي عميق تر وكامل تر خواهدبود كه سعي دربرقراري ارتباط دوجانبه باشد: اگر فرزندان توقعات خود را متعادل كنند؛ به وسع خانواده بيشتر توجه نمايند وانتظارات معقول تري داشته باشندو...واگر والدين نظريات خود را برفرزندانشان تحميل نكنند؛ او را باهرخصوصيتي كه دارد بپذيرندو باسايرين مقايسه ننماينندوهمراه بارفتارهاي محبت آميز خود به اونشان دهند كه چقدر براي حضور ونظرياتشان ارزش قائلند؛ مطمئناً مسير ايجاد اين ارتباط هموارتر وآسان تر خواهد بود. نتيجه گيري: منشاء اكثر مشكلات جوانان چگونگي بيان مسائل ودغدغه هايشان باوالدينشان است كه اگر رابطة درستي بين آنان برقرار نباشد، جوان ناچار خواهد بود به دوستان كم تجربه خودجهت راهنمايي وصحبت روي آورد كه آن ها هم ممكن است اورابه بي راهي بكشند. امادرصورت وجود رابطه اي دوستانه بين جوانان ووالدين، جوان ازسخن گفتن باايشان هيچ ترسي وامتناعي نخواهد داشت. براي ايجاد رابطه دوستانه ومنطقي بايد ازابتداي زندگي فرزندان كوشش بي وقفه اي را آغاز كرد؛ فرايندي كه به راحتي به سرانجام نمي رسد. دراين مسيربايدازتوقعات وانتظارات فراوان دست برداشت وآن ها را در حد معقول نگهداشت. چه والدين وچه جوانان بايد ازهمديگر شناختي درست به دست بياورند؛ به همديگر احترام بگذارند وآن را هيچ گاه كسر شان ندانند.
|
.gif)
