داشتم با اتوبوس از سفر به شهرم بر مي گشتم، در يكي از شهرهاي بين راه پسر 24 ساله اي سوار شد و كنارم نشست. چون بيشتر مسافرين به كردي صحبت مي كردند ، از من پرسيد معلومه همه كرد هستند؛ شما كجايي هستي؟ گفتم من كرد و ترك و فارس و اهل آلاسكاو... هستم. منظورم اين بود كه فرق نمي كند و همه آدمند. گفتم شما كجايي هستي؟ گفت خانواده اش 50 سال است كه در فلان شهر استان گلستان هستند ولي اصلشان از زاهدان است. گفتم حتمأ در شهري كه سوار شدي كار مي كني؟ گفت نه. گفتم كارت چيست؟ گفت ، قاچاق. گفتم قاچاق چي؟ گفت ترياك. يك كيلو كه مي آورم ، 200 تومان برام داره . گفت كجا زندگي مي كنم ، جواب دادم . گفت من دو سال نزديك آنجا حبس بودم ، به خاطر قاچاق . گفتم خطرناك است ؛ جوانان معتاد مي شوند و از بين مي روند . گفت تقصير من نيست خودشان راضيند ؛ نكشنند! گفتم ؛ خوب هر دو مقصريد و به هم وابسته ايد و هر دو ضرر مي كنيد . تا حدي قبول كرد . گفتم چرا كار ديگري نمي كني؟ گفت اين راحته. گفتم پدرت چه كاره است؛ گفت كشاورز. گفتم خوب به پدرت كمك كن. گفت سخت است؛ من بچه آخرم. به اين وضعهم عادت كرده ام... بعدأ ضمن صحبت ادامه داد كه تا حالا جمعأ 8 سال زندان بوده."اولين بار 12 ساله بودم كه با يكي دعوا كردم؛ يك چاقو به بازوش زدم ؛ 28 روز زندان بودم و همانجا همه چيز ياد گرفتم..." 

 هر بار كه سوار اتوبوس مي شوم زود خودم را به صندلي رديف آخر مي رسانم و كنار پنجره مي نشينم. تجربه به من نشان داده است كه اينجا بهترين  و بي دردسر ترين جاي اتوبوس است . قبلأ دوست داشتم رديف هاي جلو بنشينم، اما يا مجبور مي شدم وزن كساني را كه وسط اتوبوس ايستاده و به دسته صندلي من چنگ زده بودند، تحمل كنم ؛  يا تيزي گوشه يك كيف توي پهلويم فرو مي رفت؛  يا در ترمز هاي سخت اتوبوس، يك نفر تعادلش را از دست مي داد و دستش محكم توي سرم مي خورد؛  يا اينكه يك نفر در تلاش براي پيدا كردن جاي  پايي بين صندلي ها  پايم را لگد مي كرد! 

نگاهي به اتوبوس كه از انتهاي خيابان دور مي زد و به سمت ايستگاه مي امد انداختم و يك نگاه هم به صف طولاني مردمي كه منتظر بودند. همين كه اتوبوس نگه داشت، جنب و جوشي در صف پديد آمد .نفرات اول خودشان را به كنار اتوبوس رساندند( ببخشيد، چسباندند!) و همه آنهاي ديگر به سرعت جابجا شدند و خودشان را به نفر جلويي رساندند، تا مبادا حقشان ضايع شود. درهاي اتوبوس هنوز بسته بود. با بيقراري چشم به نفر جلوي خودم دوخته بودم تا ببينم كي از جايش تكان مي خورد. انگار همه همينطور بودند. صداي خانمي را شنيدم كه مي گفت : « زود باشيد. زود باشيد. چرا سوار نمي شويد؟ »