|
يكشنبه, 25 شهریور 1386 23:20 |
|
تعداد بازدید :5467 |
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت سرها در گریبان است کسی سربرنیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را نگه جز پیش پا را دید نتواند که ره تاریک و لغزان است وگردست محبت سوی کس یازی به اکراه آورد دست از بغل بیرون که سرما سخت سوزان است . « مهدی اخوان ثالث» براستی چرا چنین است؟ رخوت، سردی و بی تفاوتی انسانها در روابط برای چیست و سرمنشاء آن کجاست؟ انسان از دیرباز موجودی اجتماعی بوده وبرای تأمین نیازهای خود احتیاج به همزیستی وارتباط با همنوعان خود داشته است. پیدایش خانواده، اولین واحد اجتماع، و سپس قوم، قبیله و ... بر همین اساس صورت گرفته است. اما چه شد که بتدریج به جای همکاری، گرمی و محبت، به سمت بی تفاوتی و سردی کشیده شد. افسوس! انسان که صورت و مثال الهی و مظهر اسماء و صفات حق است و بر اساس محبت و برای محبت خلق شده، از اصل خود دور مانده و راه را گم کرده است. چراغ راه او روشن است ولی او چشم خود را بسته و به بیراهه رفته است. غرق شدن در تمدن مادی، آزمندی، منفعت طلبی و بالاخره دوری از روحانیت علل اصلی این امر هستند. هرکس فقط به خود می اندیشد که چگونه درآمد بیشتر، از هر راه که شده، بدست آورد. رقبایش را از صحنه بدر کند، فخرفروشی نماید و از تبادل اطلاعات و تجربیات خود با دیگران پرهیز کند. به او چه ربطی دارد اگر همنوعش گرفتار، دردمند و نیازمند است. باید فقط به فکر خود باشد و از دیگران به عنوان نردبانی برای صعود به مدارج ترقی مادی استفاده نماید. اما نهایتاً به کجا خواهد رفت؟ مگر نه اینکه بعد از چند صباحی تک و تنها، بدون ذره ای از اموال و متعلقات به جعبه ی قبر تشریف می برد و دیگر هیچ نامی از او به جا نخواهد ماند، گویی اصلاً وجود نداشته است ؟! پس چرا طبق فطرت خود عمل نکند؛ دوست بدارد تا دوست داشته شود، انفاق کند تا از گنجهای آسمان و زمین بر او انفاق شود، نیت خالص داشته باشد و چون باران بر شوره زار و دشت یکسان ببارد و چون قلب در هیکل عالم انسانی بتپد و سبب حیات و تداوم عشق گردد. قدری تفکر لازم است . باید درباره ی امور انجام شده در طی روز فکر کرده و آنها را ارزیابی کنیم. آیا همه اعمال در جهت رضای الهی بوده اند؟ آیا خدمتی خالص انجام شده؟ یا اینکه همه ی روز در پی تمشیت امور مادی و بدون لحظه ای یاد خدا سپری گشته است؟ مقام والای انسانیت و هدف از خلفت و مسئولیتی که برذمه ی انسان گذاشته شده چیزی نیست جز شناختن و شناساندن پروردگار. اگر انسان بخواهد و اراده نماید و از خدا یاری طلبد، همان خدایی که بنده اش را در هیچ شرایطی به حال خود رها نمی کند، اگر دل و دیده ی خود را از هرچه غیر اوست پاک و مبرا سازد، بی شک مورد فضل و هدایت الهی قرار خواهد گرفت و متحول خواهد شد. در این صورت به پا خواسته، قدمی برمی دارد و آنگاه قدمهای دیگر از پی هم خواهند آمد. به امید آن روز که این کالبد بی جان انسان با تولدی جدید همانطور که با عشق زاده شده، با عشق زندگی کند و با عشق رخ از این جهان خاکی برتابد. درازل پرتو عشقت زتجلی دم زد عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد
|
.gif)
