|
نوشته شده توسط ترجمه:ع-ت
|
|
يكشنبه, 19 ارديبهشت 1389 05:59 |
|
تعداد بازدید :4591 |
|
ازدواج امروزی در پیش گفتار بیان کردیم که به نظر ما ازدواج می تواند به طرقی به زوج خدمت کند که هیچ قرار دیگری قادر نیست، اگر زوج احساس تعهّد نسبت به مؤفّقیّت آن و رغبت به انجام کار از خود نشان دهد. بخشی از کار، نوسازی هم افکار و هم اعمالمان است تا رابطه ای که همیشه بشریّت را بارور کرده بتواند به انجام این عمل در اوضاع و احوال عصر مدرن ادامه دهد. در حال حاضر، ازدواجها در سراسر دنیا با مشکل مواجه هستند. آیا دلیلش این است که بعد از مدّتها بالاخره ازدواج منسوخ شده است؟ این البتّه صحیح است که الگوی قدیمی ازدواج ناکارا شده و نیازمندیهای امروزی ازدواج اساساً از بسیاری جهات متفاوت هستند. اگر ازدواجی شکوفان می خواهیم باید عاداتی تازه اتّخاذ کنیم. 
نیازمندیهای ازدواج امروزی یک ازدواج مدرن نیازمند دوری بنیادی از بسیاری از روشهای فکر و عمل گذشته است. فهم اینکه زن حرف شنوی گذشته دیگر به سختی پیدا می شود، برای مؤفّقیّت ازدواج اساسی است؛ حتّی اگر بیابیدش احتمالاً او شخصی که شما راغب به ازدواج با او باشید نخواهد بود؛ و اینکه یک ازدواج ’ سنّتی ‘ قطعاً با شکست مواجه خواهد شد ـ یا به طلاق کشیده می شود و یا بسیار ضعیف تر از توان بالقوّه اش عمل می کند. در زیر، بعضی از نیازهای اساسی ازدواج امروزی مورد بحث قرار گرفته اند. ● برابری جنسی. نگذارید حتّی این فکر به ذهنتان خطور کند که شما ـ فقط به خاطر جنسیّت ـ والاتر یا پست تر هستید. به طور سنّتی، مردان خود را برتر انگاشته اند و زنان خود را زیردست تصوّر کرده اند. این مخرّب ترین نوع طرز فکر برای رابطه است. شما کاملاً شبیه نیستید، هیچ دو فردی هرگز اینگونه نیستند ـ حتّی دو قلوهای همسان؛ متفاوت هستید، ولی برابر. امّا واقع بین که باشیم ممکن است شما با کسی ازدواج کنید که هنوز تا حدّی در دنیای قدیم به سر می برد. او ممکن است از ته قلب به برابری بی قید و شرط اعتقاد نداشته باشد. در آنصورت، وظیفه شما کمک عاشقانه به همسرتان است تا خود را برابر حسّ کند و فوائد عظیمی را که برابری برای پیوند زناشوئی به ارمغان می آورد تجربه کند. ● برابری قدرت. قدرت با مسئولیّت همراه است؛ آنها انفکاک ناپذیرند. مسئولیّت هزینه ای است که برای قدرت پرداخته می شود. در ازدواج امروزی، تقسیم برابر قدرت تنها عمل عاقلانه است. چه شوهر و چه زن نباید قدرت انحصاری در اختیار داشته باشند. قدرت و مسئولیّت باید به طور برابر تقسیم شوند، مگر اینکه شرائط این امر را غیر ممکن سازند. مثلاً، اگر یکی از زوجین ضعیف و ناتوان شود آنگاه دیگری باید برای بر آوردن مسئولیّتهای خانوادگی قدرت بیشتری را در دست بگیرد. در غیر این صورت، قبضه کردن قدرت، که وسوسه انگیز هم هست، راهیست که مسلّماً به تضعیف رابطه ای شکوفان و رضایت بخش می انجامد. تسلیم قدرت به همسر نیز قوّه تخریت همانندی دارد. ● اتّحاد فردیّت گرایانه. در ازدواج، شرکاء برابر ولی متفاوت هستند. دو کلمه ای که به بهترین وجه ماهیّت ازدواج مؤفّق امروزی را توصیف می کنند ـ اتّحاد فردیّت گرایانه ـ شبیه تناقض گوئی به نظر می آیند. آنها بیانگر شرائطی هستند که شکوفائی کامل هر دو طرف را به عنوان انسانی مستقل موجب می شوند، در حالیکه همزمان این رشد فردی را در پیوندی مشترک مستقر می سازند. و هیچ چیز تناقض گونه ای در این کار وجود ندارد. هر یک می توانند برای داشتن حیاتی پر بار از پیشرفتهای فردی تلاش کنند بدون اینکه به زندگی مشترک خود لطمه بزنند. بی تردید، گاهی باید حدّ وسط خواسته ها گرفته شود، امّا این با ازخودگذشتگی فرق دارد. در مصالحه روشن بینانه هر دو طرف بهره مند می شوند. ما پیشنهاد می کنیم که برای دستیابی به یک تعادل، عادت کنید آن آزادیهای شخصی را که به اعتقاد هر کدام از شما برای تعهّدات مشترکتان زیانبارند، ترک کنید. ● بسط، نه جذب. ازدواج امروزی مستلزم بسط و گسترش است. زوجین باید برای یک حرکت وسیع تر زندگی کاملاً آماده باشند، و برای جائی که در آن هر کدام عظیم ترین فرصت ممکن را برای دنبال کردن آرزوهای معقول خود می یابند. ازدواجی که در آن مرد همسر گرفتن را فقط تملّکی دیگر می داند، که در آن زن همه آرزوهای شخصی اش را که خارج از محدوده همسر بودن و مادر بودن هستند قربانی می کند، که در آن او فقط به عنوان یک جزء دیگر جذب قلمرو شوهر می شود، یادگاری از گذشته هاست. این نوع ازدواج، امروزه به ندرت عملی است. حتّی هنگامیکه به نظر می رسد عملی است، غیر نرمال خواهد بود. فوائد متأهّل بودن بعضی می پرسند که اصلاً چرا باید ازدواج کرد و اینهمه کار و زحمت فراوان برای خود به وجود آورد. جواب ما اینست که ازدواج ارزش این زحمت را دارد. جایگزینهای دیگر خیلی جالب توجّه نیستند ـ همه عمر مجرّد ماندن و هرگز لذّت پیوند و تعهّدی دائمی را نچشیدن؛ یا برقراری و قطع روابط عاشقانه مختلف و شوکهای ناشی از ضربه های آنها. آیا واقعاً می خواهید که عمرتان را در تنهائی بگذرانید بدون اینکه کسی را برای دوست داشتن، عشق ورزیدن و مراقبت کردن داشته باشید؟ بدون اینکه کسی را برای تبادل درونی ترین افکار و احساسات تان در طول سالها و سپری کردن مشترک دوران جوانی تا سالخوردگی داشته باشید؟ بدون کسی که عمیقاً به شما عشق می ورزد و نگرانتان است؟ و بدون اینکه فرصت جبران این عشق و محبّت را داشته باشید؟ به اعتقاد ما، هر چقدر هم که ازدواج هزینه داشته باشد، یقیناً فاتح میدان خواهد بود. معمولاً مردم عاداتی را که عملی نیستند کنار می گذارند. ازدواج رسمی است که ماندگار شده زیرا که ارزشمندیش را اثبات کرده و برای بر آوردن نیازهای جدید از خود تغییر پذیری نشان داده است. مثلاً، بعد از انقلاب بلشویک، دولت کمونیستی در راستای تلاشش برای محو نظم قدیم قدمهائی را برای از بین بردن ازدواج و خانواده برداشت. ازدواج پست و خوار گردید؛ مراسمش تبدیل به تشریفات صرفی شد که در دفاتر کوچکی توسّط مأموران جزء اجرا می شد. درخواست طلاق با ارائه یک اظهاریه تصمیم و پرداخت مبلغ اندکی بی چون و چرا پذیرفته می شد. دولت زوجین را به کارهائی در شهرهای مختلف منصوب کرده آنها را از هم دور می کرد. در ۱۹٢۷، قانونی تصویب شد که ازدواجهای ثبت نشده را به اندازه ثبت شده ها معتبر می ساخت. در ۱۹۳٢، پیوندهای خانوادگی تضعیف و مشکلات اجتماعی مثل باندهای تبهکاران و خرابکاریها رایج شده بود. بالاخره دولت به رسمیّت شناختن ازدواجهای ثبت نشده را متوقّف کرد و مبارزه فعّالانه اش را بر ضدّ ازدواج و خانواده پایان داد. به نظر می رسد که علاوه بر برآوردن تعداد زیادی از نیازهای شخصی، ازدواج و خانواده شالوده نظم و ثبات اجتماعی نیز هستند. در زیر، برخی از فوائد ازدواج آورده شده اند و احتمالاً شما می توانید تعداد زیاد دیگری را نیز به خاطر بیاورید. ● همبستگی. یک ازدواج خوب ارزش کاری را که می برد دارد. با یک ازدواج خوب بیماری، فقر و دیگر مشکلات قابل تحمّل می شوند. ارتباط بین زن و مردی که با هم ازدواج کرده اند بی مانند است؛ در این رابطه یک حسّ اعتماد و همبستگی با یکدیگر وجود دارد. اگر یکی از آنها بخواهد که خود را خالی کرده یا صحبت کند، دیگری در دسترس است. زوجها در انواع و اقسام موقعیّتها از یکدیگر حفاظت و حمایت می کنند، و حتّی وقتی با هم درگیری دارند اغلب در حضور غریبه ها دست از دعوا کشیده و متّحد می شوند. ● روی هم گذاشتن منابع. زوج می تواند درآمدش را روی هم گذاشته پایه مالی قوی تری ایجاد کند. همسر، در موارد از دست دادن کار، ناتوانی جسمی یا ذهنی، و بداقبالی های دیگر یک شریک دلسوز است. وقتی هر دو نفر منابعشان را روی هم می ریزند با مشکلات احتمالی دوران پیری به طور مؤثّرتری برخورد خواهند کرد. ● دوستی. دوست پیدا کردن بسیار مشکل است. نگه داشتن دوست حتّی سخت تر است. در ازدواج، یک دوستی دائمی هست، دوستی که خیلی راحت رو به ضعف نخواهد گذاشت. ● قسمت کردن. تقسیم مواهب جسمانی، روحانی، فکری و عاطفی با یکدیگر. ● مصاحبت. حسّ هم دلی مشترکاً سهیم بودن در زندگی در طول سالها، و شخص دلسوزی را در لحظات اجتناب ناپذیر تنهائی در کنارتان داشتن. ● حلّ مشکلات. برخورداری از مزیّت دانش و خرد یک فرد قابل اعتماد برای حلّ کردن مشکلات زندگی. ● تولید مثل کردن. با همدیگر آفریدن، پروردن و تعلیم فرزندان. انجام این کار یعنی سهم داشتن در شکل دهی به نسلهای متوالی مردمی که ساکنان زمین هستند. ● اتّحاد. ایجاد هماهنگی بین دو نفر. وقتی دو فرد به نیروی جاذبه به یکدیگر کشیده شده و منسجم می مانند نتیجه خلقی جدید خواهد بود که دارای خصوصیّات آن دو و نیز ویژگیهای تلفیق است. اتّحاد یک زن و مرد سنگ بنای یک بشر متّحد است. زن و شوهر نقش پل ارتباطی را ایفا می کنند که آنها را با فرزندان، والدین، اقوام، همسایگان و دوستان متّصل می سازد. این حلقه اتّحاد که با ازدواج دو فرد شکل می گیرد می تواند گسترش یافته و تمام جهان را در بر بگیرد. بدون وحدت در این سطح پایه ای محال است آرمانهای والای رسیدن به بشری متّحد تحقّق یابد. ● سلامت بیشتر. اکثر بیماریها، خودکشی و بدبختیهای دیگر در بین افراد مجرّد بیش از افراد متأهّل وجود دارند. " کنفرانس ملّی پزشکی پیشگیری در آمریکا" دیدگاهش را در گزارشی منتشر کرده و اظهار داشته که وقوع بیماری، مرگ زودرس و بسیاری از بدبختیهای دیگر دربین افراد مجرّد به طور قابل ملاحظه ای بیشتر از آنهائیست که ازدواج کرده اند.10 علاوه بر این، گزارشهای دیگر نشان می دهند که افراد متأهّل سالم تر بوده و، به طور متوسّط ، بیشتر از افراد مجرّد عمر می کنند. ● بلوغ. در ازدواج، دو فرد بالغ که کم و بیش خودکفا، خودمحور و مستقل بوده اند رشد یافته نقش جدید و بالغ تری می گیرند. وابستگی متقابل و صمیمی ترین حالت شراکت را می آموزند و یاد می گیرند که پاسخگوی نیازها، انتظارات، علائق و سلائق یکدیگر باشند. پیوند این دو شخص ایجاد بعضی تغییرات، از جمله صرفنظرکردن از بعضی حقوق شخصی به منظور بهره مندشدن از مواهب مشترکشان، را الزامی می کند. هر کدام باید ازخودگذشتگیهائی انجام داده، بیاموزد که باید عمیقاً به دیگری اهمّیت داد و آماده تقسیم همه مواهب شراکت بود. اکتساب این خصوصیّات فرد را بالغ تر خواهد کرد. ازدواج خوب یکی از بزرگترین مؤفّقیّتهای زندگی است. ما باید برای آن به اندازه ای که برای حرفه مان تلاش می کنیم و یا حتّی بیشتر تلاش کنیم. یک ازدواج خوب به ما نیرو بخشیده و دستیابی به سایر پیروزیها را ممکن می سازد، امّا آشفتگی و فشار عاطفی ناشی از یک ازدواج بد ـ یا یک سری ازدواجهای بد ـ به بقیّه جنبه های زندگی نیز صدمه می زنند. ازدواجهای بین نژادی و بین فرهنگی تجارت جهانی، تحصیل خارجه، جهانگردی و مهاجرت تعداد بیشتر و بیشتری از مردم را به آنسوی مرزهای ملّی می کشانند. امروزه ما با افرادی که برای اجدادمان عملاً وجود خارجی نداشتند رابطه نزدیک داریم. این وابستگی جدید ملّتها به هم همواره در حال نزدیکتر کردن انسانهائی که قبلاً از هم جدا بوده اند است. در نتیجه، ازدواجها بین افرادی از زمینه های فرهنگی متفاوت بیشتر و بیشتر شده است. این یکی از نتائج اجتناب ناپذیر و زیبای وحدت رو به افزایش جهانی است. تفاوت در رنگ پوست، فرهنگ، ملّیت و مذهب نباید ایجاد مانع کند؛ هر چه باشد، بشریّت یکی است و این وحدت بنیادی فراتر از همه تفاوتهاست. همه ما، بسیار بیشتر از آنچه اکثر مردم معتقدند، از لحاظ زیست شناختی به هم شبیه هستیم. ازدواجهای بین نژادی و بین فرهنگی مزایا و معایب خاصّی دارند. ● ائتلاف ژنتیکی بهتر. هر چقدر زن و مرد از نظر ژنتیکی دورتر باشند احتمال سالم تر بودن فرزندان بیشتر می شود. وقتی رگ و ریشه ژنتیکی زوج از اجدادی کاملاً جدا از هم باشد، امکان اینکه هر دو حامل سری یکسانی از ژنهای عیب زا باشند بسیار کاهش می یابد. ● غنای فرهنگی. زن و شوهری با فرهنگهای متفاوت، با خودشان سلایق، نگرشها و روشهای انجام اعمالی را همراه می آورند که خاصّ خودشان بوده و می توانند پیوندشان را به طور قابل ملاحظه ای غنا بخشند. ● وحدت بیشتر. وقتی افرادی با پیشینه های گوناگون باهم ازدواج می کنند نمونه های بارزی از وحدت همه بشر در یک خانواده انسانی می شوند. در زناشوئی های بین نژادی مشکلاتی نیز هست. ولی ، به نظر ما، هیچکدام از آنها حل نشدنی نیستند. ● اختلاف در ارتباط. پیشینه های متفاوت ممکن است مشکلاتی در ارتباط برقرار کردنها ایجاد کند. احتمالاً کمی تلاش و حسّاسیّت بیشتر برای رفع این مشکل کافی خواهد بود و طرفین باید برای بررسی پیشینه های یکدیگر وقت بگذارند تا از سوء تفاهمات جلوگیری کنند. در واقع، با انجام این عمل، زوجین می توانند بیشتر از آنچه معمول است بین خود هماهنگی ایجاد کنند. ● تعصّب از جانب غریبه ها. قبلاً، بسیاری از کشورها قوانینی داشتند که ازدواج بین افراد از نژادهای مختلف را منع می کردند. این قوانین تقریباً در همه جای دنیا از میان برداشته شده اند. با این وجود، هنوز در بعضی نقاط، نسبت به افرادی از پیشینه نژادی، دینی یا قومی متفاوت تعصّب وجود دارد و ممکن است بسیار شدید هم باشد. زوجهائی که با وجود این تعصّبات مایل به ازدواج هستند باید از فشارهائی که بر ازدواجشان وارد خواهد شد آگاه و آماده مقاومت در برابر آنها، به کمک تلاشی بیشتر برای مؤفّق ساختن ازدواجشان، باشند. ● اختلاف ارزشها و سلایق. گاهی به این خاطر که هر کدام از دوطرف به روشهای متفاوت انجام کارها، سلیقه های متفاوت غذائی و دیگر موضوعات ریشه دار فرهنگی عادت کرده اند مشکلاتی رخ می دهند. ازدواج خود ما بین فرهنگی است. بیش از سه دهه دوام آورده و امیدواریم تا ابد دوام داشته باشد. ما در حلّ بسیاری از تفاوتهای عظیم فرهنگی و شخصی مان مؤفّق بوده ایم. این تفاوتها ازدواج را به چالش طلبیدند امّا آن را از پا در نیاوردند. در نتیجه خانواده ما یک خرده فرهنگ منحصربه فرد دارد ـ موجودی دو رگه حاصل از میراثهای جداگانه ما، و رضایتمندی و غنای مشترک بی نظیری را به بار آورده است. عناصر یک ازدواج مؤفّق ازدواجهای مؤفّق عناصر خاصّی دارند ـ بعضی از آنها در اینجا فهرست و در بخشهای بعدی به طور کاملتری تشریح شده اند. هر شریک ازدواجی باید درک مناسب و معقولی از این عوامل داشته باشد. ● خودشناسی. یعنی دانستن اینکه حقیقتاً چه هستیم. یک فرد بدون کسب آگاهی بیشتر از ماهیّت درونی خودش نمی تواند رشد زیادی داشته باشد. خودشناسی، هر فرد را از بی همتائی بنیادینش به عنوان یک موجود انسانی آگاه می سازد ـ و نیز از امیال، سلائق، امیدها و بیمهایش. ● خودباوری. کنار آمدن شخص با آنچه هست و نیز پذیرفتن آنچه که به آن تحوّل می یابد ـ از لحاظ جسمانی، روحانی، عقلانی و عاطفی. خودباوری همان تسلیم، یعنی پذیرفتن پیش پا افتادگی و دست کشیدن از پیشرفت، نیست. ● عشق به خود. احساس عمیق و واقعی عشق و سپاس برای خود. این نوع از عشق، عشق بیمارگونه خودشیفتگی نیست. بلکه، اعتقاد به ارزش و بهای خود، عشقی که می پرورد و محافظت می کند است. و صرف منابع شخص را برای بهبود و مراقبت از خودش ممکن می سازد. ● تکریم به خود. تکریم فراتر از عشق است؛ عشق آمیخته به احترام است. تکریم به خود، برنامه زندگی یک فرد را تعییین می کند. نوع رفتار شخص با خودش را معیّن کرده و نیروها را به سوی پیشرفت سوق می دهد. ● صداقت. یعنی همان چیزی که هستیم، بودن. انداختن نقاب، از تظاهر دست برداشتن، چهره های ساختگی را دورانداختن، و آشکار ساختن حقیقت واقعی خود برای بررسی خود و شریک زندگی. این صداقت ما را به کار واداشته و وادارمان می کند که برای دستیابی به بهترینی که می توانیم باشیم، تلاش کنیم. ● در راه خود قدم برداشتن. تطابق احساس، گفتار و عمل با معتقدات و ارزشها. دوری کردن از پذیرش کورکورانه نقشهائی که دیگران انتظار برآوردنشان را ازشخص دارند. ● احترام. هم برای خود و هم برای همسر. احترام به عشق مجال شکوفائی می دهد، و برای حسّ نزدیکی به دیگری دلیل و تأیید فراهم می کند. ● سازگاری. اختلاف را کاهش داده، لذّت شریک بودن را افزایش داده و پیوند مشترک را تقویت می کند. موجب رفاقتی بهتر، که اساس یک ازدواج خوب است، می شود. ● قابل اعتماد بودن. شالوده هر رابطه ای، اساس شراکت، بیان رازها، و باهم در آرامش به سر بردن است. ● راستگوئی. صراحت را ممکن می سازد، و زهر مرگبار فریبکاری را از بین می برد. ● وفاداری. حرمت رابطه را تضمین می کند و پیوند ارزشمند را از وسوسه های زودگذر، که در درازمدّت بسیار زیانبار خواهند بود، به دور می دارد.
|
