نامه‌اي به نسلهاي آينده، به مردمي كه 500 قرن ديگر در سرزمين ايران زندگي مي‌كنند. 500 قرن زمان زيادي است. ما هيچ نشانه و تصوري از مردم 500 قرن قبل از خودمان نداريم. اما اميدوارم براي شما كاويدن گذشته‌ها آسان‌تر از امروز باشد، چرا كه زندگي شما بسيار متفاوت از زندگي ماست. شايد براي شما ايران يك كشور نباشد. نمي‌دانم اصلا تصوري از ملت داريد يا نه، اما احتمالا ايران بيشتر براي شما يك مكان است، يك فرهنگ، يك قوم يكپارچه كه يكي از بي‌شمار عناصر تمدن شما را تشكيل مي‌دهد و شايد نتوانيد تصور كنيد چقدر اختلاف و تنوع در درون آن وجود داشته. شايد هم(اميدوارم) براي شما تفاوتي ميان يكپارچگي و تنوع وجود نداشته‌باشد. اما يك چيز را مطمئنم و آن اينكه نام ايران براي شما به هيچوجه بيگانه نيست. شما در تاريخ خوانده‌ايد و مي‌دانيد كه در نيمه‌هاي قرن 19 مسيحي در ايران خدا با بندگانش سخن گفت و بهاء خودش را به آنها نشان داد و جرياني را آغاز كرد كه قرار بود به بناي تمدني جديد منجر شود؛ تمدني جهاني كه حاصل تلاش همه مردم دنيا و جلوه‌گاه وحدت نوع انسان است.

(نگاه كن و ببين كه تنها نيستي

در سراسر اين دنياي وسيع بي‌انتها

در زير تمام اين سقفها

تا جايي كه چشم كار مي‌كند

و حتی آنجا كه نمي‌بيني

مردمي زندگي مي‌كنند

سالها پيش، وقتي تو نبودي، مردمي در اين دنياي قديمي زندگي مي‌كردند

و باز پس از تو، تا سالهاي سال، كساني زندگي خواهند كرد )

من یک جوان صد در صد ایرانی هستم . جوانی که از والدین ایرانی به دنیا آمده و با فرهنگ ایرانی بزرگ شده است . اما امروز و بعد از ۱۶ سال باید با هزار نگرانی از اینکه فردا چه خواهد شد و چه خواهد آمد زندگی کند . من با اینکه یک ایرانی هستم حق تحصیل ندارم و نمی توانم به مشاغل دولتی مشغول شوم . تمام اینها به این دلیل است که من و هم کیشان من در قانون اساسی تعریف نشده اند و از نگاه قانون اساسی که ۲۵ سال قبل به وسیله عده ای که از حیث سطح تفکر هزار سال از ما و امروز ما فاصله داشته اند نگاشته شده است من یک انسان به حساب نمی آیم و این دلیلی است تا افرادی که تنها چیزی که برایشان اهمیت ندارد هویت و حقوق مسلم افراد است تا توانند در بدبخت ساختن من بکوشند . ۱۶ سال از عمر من می گذرد و در طی این مدت از سوی هموطنان صد در صد ایرانیم چه سختی ها که بر من تحمیل نشده است و اینک و در آستانه ورود به مهمترین اعصار زندگی ام نمی دانم چه بر من خواهد گذشت ؟ آیا می توانم در مملکتی که مردمش بی نهایت اقلیت ستیز هستند جان سالم به در ببرم ؟ آیا فردا فرزندانم نیز مانند من ناچار خواهند بود درب های دانشگاهها را با حسرت نگاه کنند و ننگ زجر آور تبعیض را دردمندانه متحمل گردند ؟