نمي دونم هنوز هم ميشه يه رد پا از شهر ي رو كه مادر بزرگ تعريفش رو مي كرد پيدا كرد يا نه ؟!

شهري كه بازار ومسجد وخونه هاي خودشو داره اما بدون دود كارخانه ها و ترافيك اتومبيل ها. شهري كه بتوني با جيك جيك گنجشكهاش از خواب پاشي نه با بوق وسر وصداي موتورها وماشين ها .شهري كه بارون، رود هاشو پراز آب كنه ومه  صبحگاهي تو رو تو خودش محو كنه.

طبق برآورد دانشمندان، ميلياردها سال از عمر كرهء زمين مي‌گذرد، ولي از زماني كه بشر توانسته است ردپاي مؤثري بر محيط زيست خويش بگذارد شايد هنوز بيش از ده‌هزارسال نگذشته است

اتوبوس نالان درامتدادجاده به پيش مي رفت. نزديكي هاي درياچه ي نمك، واقع درشمال شهرستان قم ، درحركت بوديم. آب باران هاي اخير، سطح درياچه راكه معمولاً نمك زاري سپيدرنگ مي نمود، پوشانيده وبه آن منظره اي زيبابخشيده بود. چشمانم برتلؤلؤآب درياچه لغزيدوآن سوتر، به كوه هاوتپه هاي رنگارنگ متوجه شد. چه رنگ هاي متنوع ومتفاوتي ديدم! به راستي تپه هاي عجيب اين منطقه چقدررنگارنگند؛ جائي سرخ، جائي سياه، جائي قهوه اي وجائي خاكستري. چشم انداززيبائي بود. درآن سوتر، دروراي كوه هاي خپله، منظره ي عجيب ديگري ديدم. دردوردست ها، يك مخروط سپيدرنگ ازدرون اقيانوسي سياهي سربرون آورده وتابلنداي آسمان آبي قدكشيده بود. مخروط سپيدگون راشناختم. قله ي  افراشته ي دماوندبلندبودكه ازآن فاصله ي دور، ديده مي شد؛ اما سياهي قيرگون رانشناختم؛ چون سابقه اي ازآن درآنجانديده ونشنيده بودم. به فكرفرورفتم. آن چشم انداززيباي درياچه درآن تابش آفتاب پسين ودراطرفش، آن كوه هاي رنگين، سپس آن سياهي ممتدغول پيكروبعد، آن قله ي سپيدفام سربلندودروراي همه ي آن ها، آن آسمان آبي شفاف، كه درتلؤلؤخورشيدپسين، كم رنگ مي نمود. آري كم كم فهميدم آن همه سياهي، ناشي ازآلودگي مدينه ي طهران بودكه ازفرط شدت وغلظت، دروزش نسيم ملايم، امتداديافته وتاراستاي چشم اندازمن، كه درخشش درياچه نمك رابه سپيدپوش دماوندوصل مي كرد، واقع گشته بود. سه نمودزيباي طبيعت بكر، يك نمودمنحوس مدنيت كوررااحاطه كرده بود؛ گرچه چنين هم مي نمودكه سياهي ضخيم وممتدآلودگي ارض طا، حتي دماوندبي همتارا فراگرفته بود.