دو روی يک سکه: مادر ایرانی، مادر بریتانیایی

دوشنبه 11 دسامبر 2006 - 20 آذر 1385 - مريم زهدی - روزنامه نگار مسائل اجتماعی

بر اساس مطالعات و بررسی های موجود، با وجود اختلاف فرهنگها ، آداب و رسوم و در نتیجه شیوه زندگی انسانها در نقاط مختلف جهان، برخی همگونی ها در نسلهای مشترک غیر قابل انکارند.

بعضی صاحبنظران معتقدند، از آنجایی که جهان امروز به طور کلی تکنولوژی زده تر و ماشینی تر می شود، شکاف بین عواطف افراد از جمله والدین با بچه ها بیشتر می شود.

این در حالی است که برخی دیگر می گویند، همین پیشرفت علم و آگاهی روز افزون بشر باعث می شود انسان امروزی بتواند برای رسیدن به اهداف معنوی و احساسی خود بهتر برنامه ریزی کند و نتیجه بهتری هم بگیرد.

مطالعه مقاله ای در روزنامه تايمز لندن درباره میزان کمی و کیفی زمانی که پدر و مادر امروزی با فرزندان خود سپری می کنند و مقايسه آن با اوقاتی که والدین نسلهای چند دهه قبل با بچه هایشان می گذراندند، بهانه ای شد تا به این موضوع دقیق تر بنگریم.

برای اين کار نگاهی به مراوده ايميلی دو مادر در دو منطقه جغرافیایی مختلف یعنی ایران و بریتانیا احتمالا آغاز مناسبی است.

"کارن" و "مهناز" دو مادر هم نسل و هم سن و سال بریتانیایی و ایرانی هستند.

کارن کار می کند اما هفته ای دو روز تعطیل است و تمام این دو روز را با دختر16 ساله اش می گذراند. او دو هفته یکبار به دوره های دوستانه شخصی خودش می رود و در طول هفته هم بعد از ظهرهایش را با دخترش قسمت می کند.

کارن در کارهای مدرسه دخترش جاسمین، مشارکت فراوان دارد و هفته ای یکبار برای اداره یکی از کلاسهای فوق برنامه بچه ها به مدرسه می رود.

مهناز هم بیرون از خانه کار می کند، تعطیلاتش یک روز در هفته است و مشارکت چندانی در امور مدرسه دخترش سارا ندارد اما به شدت نگران است چون معتقد است هر روز از سارا دور تر و دور تر می شود.

کارن برای مهناز می نویسد: "به اندازه کافی با جاسمین حرف دارم. خوشحالم که حرفهای هم را می فهمیم. هفته دیگر برای سه روز به سفر می رویم. کاش تو و دخترت سارا هم با ما بودید.

مهناز درپاسخ به او برایش آرزوی خوشی می کند و می نویسد: "یک ماه تمام است می خواهم برای یک تور یا سفر یک روزه برنامه ریزی کنم، متاسفانه هیچوقت همه اعضای خانواده یک جا جمع نشده ایم و با هم نبوده ایم که بتوانم موضوع را مطرح کنم. فردا با تلفنی با شوهرم صحبت می کنم. گمان نمی کنم سارا بتواند ما را همراهی کند....اینهمه درس و کلاس و معلم را چه کند؟ می دانی چقدر پول معلم خصوصی می دهیم؟! "

کارشناسان می گویند تنها به ساعاتی که به بچه ها اخنصاص می دهید توجه نکنید، مهم برنامه ریزی صحیح و استفاده بهینه از اوقاتی است که با هم صرف می کنید.

به طور مثال تحقيقات در بريتانيا نشان داده که طی اين سی سال زمانی را که مادران برای آشپزی صرف می کنند بيش از چهل درصد کاهش داشته است.

پدران و مادران هم به طور متوسط بين 20 تا 40 درصد کمتر وقت صرف تماشای تلويزيون يا ديداردوستان، رفتن به کافه و خوابيدن می گذراندند اما آیا همه به همین نسبت به فرزندان خود نزدیک شده اند؟

"مریم مشفق"، کارشناس ارشد روانشناسی، در پاسخ به این سوال می گوید: "والدین معمولا دو دسته اند آنها که از تمام وقتی که می توانند به فرزندانشان بدهند، حداکثر استفاده را می کنند و به نتیجه هم می رسند و آنها که همواره نگرانند، وسواس به خرج می دهند و در نهایت هم نزدیکی لازم با فرزندان ندارند. آنها اوقات آزاد خودر ا کمتر صرف بچه ها می کنند."

بر اساس گزارش روزنامه تایمز لندن در باره موضوع مورد بحث، آمار جدید نشان می دهد، در بريتانيا شصت و شش درصد والدين در تمام طبقات اجتماعی بچه دار شدن را آنقدر به تعويق انداخته اند که بتوانند برای مخارج بچه ها پس انداز کنند.

با اين حال، تعداد پدران و مادران پرکار که فرصت کمی برای بچه های شان دارند هم در حال افزايش است.

آنگونه که از جمع بندی اظهار نظرها بر می آید وقتی که پدرو مادر ها در گذشته و حال برای بچه هایشان صرف می کردند، نسبی بوده و هست. عوامل جانبی و شرایط زمانی و تاثیر محیط و زمان را نیز باید در این بررسی ها لحاظ کرد.

بر اساس تحقیقات بنیاد آینده بریتانیا، در سه سال گذشته تعداد کسانی که در بريتانيا فکر می کنند والدين قبلا وقت بيشتری برای بچه های شان می گذاشتند از ده درصد به هشتاد درصد رسيده است.

ممکن است در ایران آمار دقیقی از این دسته افراد وجود نداشته باشد اما آنچه مسلم است، این است که سن ازدواج و در پی آن بچه دار شدن، این روزها در ایران بالاتر رفته و جوانان برای تشکیل زندگی به امکانات مالی و وقتی که می توانند به بچه خود اختصاص بدهند بیشتر می اندیشند.

کاهش کلی تعداد فرزندان خانواده ها ، رونق کار و بار کلاسهای فوق برنامه مانند موسیقی و زبان، توجه ویژه به کیفیت مدارسی که بچه ها در آنها درس می خوانند از سوی والدین، چند شغله بودن آنها و شیوه های جدید تربیتی در ایران، نمایانگر آن است که بچه ها، به ویژه نوجوانان این روزها وقت کمتری را در خانه و با اعضای خانواده می گذرانند.

اما اینکه این رویه نتیجه بهتر و منطقی تری می دهد یا روش قدیمی تر، سوالی است که برای یافتن پاسخ آن باید به چند نسل آینده فرصت آزمون و خطا بدهیم.

افزودن جدید

نوشتن نظر

نام:

ایمیل:

عنوان:

قالب نوشته: