ستاره اي كه هرگز طلوع نكرد

خواندنیها

جمعه, 18 خرداد 1386 05:19

تعداد بازدید :7477

ستاره شدن همه ورزشکاران جوان و با استعداد جهان را فرا می خوانداما فقط شمار بسیار اندکی به بالا می رسند

"آنها همیشه به من می گفتند ، ورزش ، کار اوباش است.مرا فریب دادند." ژان – ژاک دیودا ، اهل ساهل عاج ، تلخ کام است. هر چیز کوچکی به زخمها نمک می پاشد. مانند ، برنامه تلویزیونی چند ماه پیش که بازگشایی مدرسه ای را برای کودکان خیابانی نشان می داد؛ هزینه آن را هم میهن اش، باسیل بولی ، پرداخته بود. بولی ، ستون دفاعی تیم المپیک مارسی بود ، تیمی که برای نخستین بار جام قهرمانی اروپا را نصیب فرانسه ساخت. داستان او حکایت یک موفقیت واقعی بود.

این مرد و ژان-ژاک آغاز مشابهی داشتند.هر دو ، با چند سال فاصله ، در تیم های محلی ای بازی می کردند که در دهه های 1970 و 1980 اسم رسمی داشتند. بولی ، تنه بزرگ کم تحرکی داشت ، در حالی که ژان-ژاک با اندام باریکش با توپ اعجاز می کرد.

ژان-ژاک با دریبل کردن زیرکانه ، شوت محکم سر ضرب و فرصت طلبی هشیارانه اش ، محبوب مردم ترایشَویل ،حومه فقیر نشین ابی جان شده بود. همه انجمن های محله با التماس از او می خواستند به تیم آنها بپیوندد. برای جلب او به شیرینی یا کیک ، چند درصد فرانکCFA ، آبوکی(قهوره و کِرم) یا گاربا( خوراک ماهی سرخ کرده و آرد مانیوک) پیشکش می کردند.

شکارچیان استعداد باشگاههای بزرگ ابی جان نیز برای یافتن قهرمانان آینده همه جا سرک می کشیدند اینگونه بود که بولی کشف شد ، همراه با افراد دیگری چون گادجی سلی و یوسف فوفانا ، که بعدها ستاره مراکش شد. این جوانان حرص حرفه ای شدن نداشتند و برای این بازی می کردند که بازی را دوست داشتند و همچنین به خاطر اینکه یک شنبه ها مورد تشویق جمعیت قرار گیرند و بر سر و دست ها به عنوان قهرمان بلندشان کنند. اما سرانجام ، بازی چنان لذت بخش شد که همه چیز را فدای آن کردند ، همه کارهای مدرسه را. ژان-ژاک ، جوان باهوشی که در یازده سالگی به دوره متوسطه راه یافته بود ، شروع به فرار کرد و به کلاس نمی رفت ابتدا به کلاسهای ریاضی و انگلیسی. خلاصه گزارش کار او چنین بود – فرار از مدرسه ، نمرات ضعیف و نداشتن تمرکز حواس.

پدرش کارمند عالی رتبه گمرک که همواره به پسرش می بالید او را " پله ترایشویل" می خواند، مبهوت مانده بود. او و خانواده اش بر این باور بودند که تنها مدرک تحصیلی خوب آینده پسرشان را تضمین می کند نه زمین فوتبال.

دعواها ، تنبیه ها و کتک ها هیچ اثری نبخشید. ژان-ژاک نتوانست تصمیم روشن بگیرد. از هر دو جهت بازنده شد. ورزش چون زن حسودی است که حاضر نیست شوهرش را با دیگری تقسیم کند. اگر ژان-ژاک خود را شبانه روز وقف فوتبال نمی کرد دیگر نمی توانست یک ستاره باشد، به اروپا برود و صاحب میلیون ها ثروت شود. اگر به مدرسه باز می گشت زورکی می توانست ادامه دهد.

سرآخر ، بر خلاف انتظار همه ، مدرک تحصیلی اش را گرفت ، اما نمرات او آنقدر ضعیف بود که نمی توانست به دبیرستان دولتی برود. تنها راه ، رفتن به مدرسه خصوصی بود. اما پدر عصبانی او حاضر نشد پول آن را پرداخت کند و با تمسخر گفت :" اگر میخواهی پله بشوی ، خوب برو بشو"

سرانجام خواهر بزرگتر و مهربان او که روزنامه نگار بو د حاضر شد پولش را بپردازد. و بدین ترتیب ژان-ژاک توانست به تحصیلاتش ادامه دهدو دیپلم بگیرد و حتی به دانشگاه برود و در جامعه شناسی لیسانس بگیرد.

اما در بازار کاری که از فارغ التحصیل اشباع شده بود مدرک او فایده ای نداشت. بی کار ماند و از خانواده اش جدا شد. زنش ، که از او بچه ای داشت ، به خاطر اینکه او پولی به دست نمی آورد او را ترک گفت. او در رویای مهاجرت به آمریکا به سر می برد و به این امید بود که روزی در میان هزاران نفر به قید قرعه برای مهاجرت قانونی انتخاب شود و بتواند به آن کشور سفر کند. یک بار دیگر به خواهرش روی آورد و از او پول خواست تا حرفه ای بیاموزد.

شهرت پله ترایشویل هرگز از محدوده محله او فراتر نرفت ، اما او بر این باور است که استعداد پیشرفت داشته است. او دکترای ادبیات نیز نتوانست بگیرد، مدرکی که به اعتقاد او می توانست راه را برای یافتن یم شغل خوب فراهم کند.

در حالی که باسیل بولی اکنون یک میلیونر است ، ژان-ژاک دیودا در سن 30 سالگی ، بی کار است.